De Veer

6 juli 2011

in De Veer

Hallo Hegemers,

Het is vandaag 2e Pinksterdag en buiten miezert het en dit al het grootste deel van de dag. Echt weer om achter de computer te kruipen en diep na te denken over wat leuk of interessant is voor jullie om over mij te lezen. Mijn leven was tot nu toe gelukkig verre van saai. Mijn levensmotto was en is altijd geweest dat voordat ik naar het bejaardenhuis zou gaan op een leven terug kan kijken waarin ik veel heb beleefd. Tot nu toe heb ik dat ook. Heel veel leuke dingen beleefd en een paar minder leuke dingen.

Ik ben op 11 september (toen nog geen beladen dag) 1956 in Sneek geboren. Ik ben een echte Sneeker nou juh! Ik heb daar tot mijn 27e jaar gewoond. Het grootste deel aan de 1e Oosterkade; een straat vlakbij het centrum waar de rondvaartboten liggen. Ik heb hier een leuke jeugd gehad, want in deze straat woonden veel kinderen met dezelfde leeftijd van mijn broer, die twee jaar ouder is en mij. ’s Avonds was het vaak verstoppertje spelen, touwtjespringen, knikkeren, tollen enz. Ik heb ook nog een 9 jaar jongere broer. Ik zat op de lagere school op de Looxmaschool, nu een deel van de Muziekschool, de Mavo op de R.J. Sipkensschool en de Havo-top op de Pedagogische Academie van De Him. Mijn ouders hadden mij met opzet op de Havo-top van P.A. gedaan in de hoop dat ik voor onderwijzeres zou doorleren. Wat wil je met ouders die beiden in het onderwijs zaten. En om iedereen maar een slag voor te zijn, je krijgt er inderdaad een tik van mee. Ik weet ook regelmatig iets beter en ben er dan ook zeker van. Ik wil best toe geven dat ik soms fout zit met een bepaalde bewering, maar soms niet helemaal van harte! Ik heb één jaar op de P.A. gezeten en hield het toen voor gezien.

Hierna ben ik de opleiding van Verpleegkundige A gaan volgen. Ik heb van deze opleiding door omstandigheden net niet de eindstreep gehaald. Ik heb daarna nog

2 ½ jaar op het VVV-kantoor in Langweer gewerkt en ben toen naar het buitenland gegaan. Ik wilde voor één jaar naar Nieuw-Zeeland omdat ik gehoord had dat dat zo’n prachtig land moest zijn met een heel afwisselende klimaat en landschappen. Het werd niet Nieuw-Zeeland, maar Israël omdat de Dode Zee goed is voor mensen met huidproblemen. Die had ik toen ook. Mijn verblijf van drie jaar daar heeft me veel goed gedaan en je leert behoorlijk zelfstandig te zijn. Ik woonde en werkte daar in een hotel. Ik ben in het hotel begonnen als serveerster. Ik vond het er in het begin erg moeilijk en had soms best last van heimwee. De hoofdtalen onder het personeel van het hotel waren Hebreeuws en Arabisch en beide talen sprak ik niet. Dit werk heb ik ongeveer 6 maanden gedaan. Ik had als voordeel dat ik Duits sprak, want er kwamen veel Duitse en Oostenrijkse gasten om er te kuren en moest vaak tolken. Ik werd dan ook gevraagd om hostess in het hotel te worden. Ik moest er op toezien dat ze tevreden waren in het hotel, hen begeleiden naar de arts, aandacht geven en eventuele problemen voor hun oplossen. Ondertussen had ik Hebreeuws leren spreken en kon ik me redden in meerdere talen en had het reilen en zeilen in het hotel goed leren kennen. Ik werd daarom gevraagd om duty-manager te worden. Dit hield in dat ik nog steeds hostess zou blijven, erbij kwam dat als het management om ongeveer 16:00 uur naar huis ging, ik het overnam. Dit vind ik, geloof ik, nog de mooiste baan die ik heb gedaan. Hoewel er natuurlijk wel een manier van werken moest zijn, kon ik zelf invullen hoe en wanneer ik wat deed. Ik moest ervoor zorgen dat het hotel er netjes uitzag, tijdens het diner en de rest van de avond het contact met de gasten onderhouden, problemen oploste en mee opletten wie het hotel binnenliep met het oog op terrorisme. Ook moest ik er mee op toezien of in de keuken en het restaurant kosjer werd gewerkt. Een prachtbaan! Ik werd dertig jaar oud en de meeste vrouwen die dertig worden, maken vaak de balans op van hun leven. Ik was daarop geen uitzondering en ik vond dat het tijd werd om terug te keren naar Nederland. De eerste jaren ben ik elk jaar nog op vakantie geweest in het hotel en werkte er dan puur voor mijn plezier.

Terug in Nederland ben ik aan de Hoep in Hommerts gaan wonen en ben ik een middle-managementopleiding aan een school in Assen gaan volgen. Het was een leuke school en ik vond het heerlijk om weer te leren. Anderhalf jaar in Sneek gewerkt als verkoper-binnendient in de enige echte Japanse ritsenfabriek YKK . Ik wilde graag bij een makelaar of een woningstichting werken en vond in 1991 een baan bij de Woningstichting Der Vier Gemeenten. Later ook bekend als De Friese Greiden, Welkom en Elkien. Ik werk er nu 20 jaar. Toen ik in Hommerts woonde en in Heeg vaak bij Sico tankte en bij Atsje, nu de Coöp, boodschappen deed, vond Ik Heeg altijd een levendige en economisch gezonde indruk maken.

In 1991 werd een huis aan de Weisleatstrjitte opgezegd, waar ik de eerste 4 jaar in Heeg heb gewoond. Toen en nu nog steeds, ondanks de rondweg, één van de mooiste plekjes van Heeg. Aangezien ik hier alleen kwam wonen en hier nog geen kennissen of vrienden had, heb ik op een zaterdagavond de stoute schoenen aangetrokken, me over mijn drempelvrees gezet en ben ’s Lands Welvaren binnengelopen. Achter de deur van ’s Lands Welvaren hing een dicht tochtgordijn. Ik deed het gordijn open en botste tegen Siebe Miedema op. Ik ben die avond eigenlijk direct aan hem “blijven hangen.” Dit was het begin van een contact dat uiteindelijk tot een huwelijk heeft geleid. Okay, het duurde een paar jaar voor ik Siebe ook zover kreeg, maar de aanhouder…………. Grappig is, dat mijn ouders zich in ’s Lands Welvaren in Grou hebben leren kennen. Je zou denken dat ik uit een familie van kroegtijgers kom, maar dat valt wel een beetje mee hoor!

Het huwelijk was trouwens niet helemaal vrijwillig. Aangezien ik niet zwanger werd en niet de medische molen in wilde, kozen we vrij snel voor adoptie. Ik heb er mijn hele leven al rekening mee gehouden dat ik zou adopteren en gek genoeg had Siebe zich er ook al eens mee bezig gehouden en was het besluit gauw genomen. Maar toen was het nog wel zo om te kunnen adopteren moest je toen gehuwd zijn, anders werd de aanvraag niet in behandeling genomen. We plagen onze dochter er wel eens mee dat ze een “moetje “ is. We hebben een dochter Haiqin (uitspreken als Haitsjin) uit China van nu 15 jaar oud, die op de Havo zit en een zoon Jason uit Haïti van 11 jaar oud die in groep 7 van de Jozefschool zit. We hebben ze opgehaald uit het land van herkomst en beiden waren toen 2,5 jaar oud. De landen van herkomst zijn totaal verschillend en ook de karakters en persoonlijkheden van onze kinderen zijn totaal verschillend, maar daar hoef je natuurlijk niet voor de adopteren en dat kun je dat bij biologisch eigen kinderen net zo goed hebben. We hopen voor hen dat ze een fijne toekomst bij ons en in Nederland zullen krijgen.

In onze vrije tijd varen we graag en treffen Marijke Witbraad van wie ik de veer kreeg en haar man Sjoerd Ypma regelmatig op It Knine-eilân. Zelfs even naar het 1e eilân, vlak buiten Heeg, geeft vaak al een vakantiegevoel. We treffen het maar hier in Heeg. Verder reis ik graag, ga graag op vakantie, verslind ik boeken en wandel ook ik graag met de hond. We hebben een mooie hond om te zien en voor mij is hij erg lief. Hij heet Max en is ooit als pup gevonden in een bushokje. We hebben hem dan ook Maximiliaan von Arriva genoemd. Het moet wat lijken nietwaar…….

De liefde en belangstelling voor Heeg is gebleven en vanwege mijn werk heb ik al een tijdje belangstelling voor de krimp op het platteland en natuurlijk voor woningbouw. Toen ik door Dorpsbelang werd gevraagd om zitting te nemen in het bestuur voor deze twee functies, hoefde ik er niet eens heel erg lang over na te denken, hoewel ik bestuursfuncties vaak afsla, omdat ik niet heel veel vrije tijd over heb, heb ik ja gezegd. Ik hoop wat voor Heeg te kunnen doen op deze twee gebieden.

Het beste!
Anneke

Ik geef de veer aan onze overburen Lieneke en Ben van der Veen-Pronk.
We wonen al jaren tegenover elkaar en zijn zeer veelzijdig in hun werk.