De Veer van Tom Kerkhoven
Gatske Ferbeek Boschma gaf de veer aan mij door.
Mijn naam is Tom Kerkhoven, geboren op 21 juni 1946 te Den Haag. Ik ben de jongste uit een gezin van 2 broers en een zus. De oudste broer is overleden toen hij bijna 2 jaar was, dat heb ik niet meegemaakt. Ik ben de vader van Ilja. Zij is gehuwd, heeft twee dochters en een zoon, en woont ook in Heeg. Mijn zoon Rogier woont in Koudum, is ook gehuwd en heeft een zoon en een dochter.
Nog geen drie maanden na mijn geboorte werd mijn vader als Marine officier voor zijn nummer opgeroepen om deel te nemen aan de politionele acties in Indonesië, dus vertrokken wij als gezin naar Surabaya, Java. Een spannende tijd waarin mijn vader zelfs naast zijn bed een mitrailleur op een driepoot had staan voor de verdediging van het gezin tegen opstandige en muitende Javanen. Gelukkig heeft hij deze nooit hoeven te gebruiken, maar het geeft wel aan dat het geen vakantiereisje was.
Ik heb nog altijd goede herinneringen aan mijn jeugd. Wij woonden als gezin afwisselend buiten Nederland door het werk van mijn vader. Hij was verantwoordelijk voor bouwprojecten in Perzie, het huidige Iran, India (Bombay),Turkije (Zonguldak), en Libië (Tripoli/Benghazi). Voornamelijk waren het langdurige projecten in de bouw van zeehavens, bruggen en pieren. Wij woonden als gezin voor het merendeel samen met een groep Nederlanders die eveneens bij deze projecten betrokken waren .
In Nederland hadden mijn ouders als basis een flat in Amsterdam Zuid. Ik heb hier voor een klein gedeelte de lagere school en middelbare school doorlopen. Voor het overige kreeg ik onderwijs in het buitenland.
Na het afronden van een handelsopleiding in Arnhem besloot ik aan te monsteren als steward op de SS Nieuw Amsterdam van de Holland Amerika Lijn, 1220 passagiers en 900 bemanningsleden. Met een lengte van 213.5 meter en breed 26.9 meter was de Nieuw Amsterdam het vlaggenschip van de Nederlandse passagiersvaart en deed in de oorlogstijd dienst als troepentransport voor de geallieerden en vervoerde 350.000 soldaten vanuit Amerika, Australië, Canada naar Engeland ter voorbereiding voor de invasie in Normandië. Mijn vader heeft enkele van deze reizen als stuurman gevaren en mogelijk is dat mede de oorzaak geweest van mijn voorkeur om te gaan varen op de Nieuw Amsterdam.
In de winter was er een vaste lijndienst van Rotterdam naar New York en in de zomer cruises vanaf New York.
Als steward was het koper poetsen, stofzuigen, tafels afruimen, linnengoed verwisselen, gemiddeld 12 uur hard werken op een slingerend schip. Bij een hevige storm lagen bij een stevige deining de looptrappen in het schip voor een kort moment horizontaal in plaats van verticaal. Dan moest je als steward gebruik maken van de situatie door hard door te lopen met je volle dienblad vóórdat de trap weer verticaal werd. Het basisloon bedroeg 110 gulden per maand met inbegrip van kost en inwoning, maar de meeste Amerikaanse passagiers gaven aan het einde van de reis wel tipgeld en dat kon nog wel ‘s aardig oplopen en maakte de schamele verdiensten weer goed. Het was een afwisselend leven aan boord met als thuishavens Rotterdam en New York. De cruises vanuit New York waren de mooiste reizen met als bestemmingen De Bahama’s, Jamaica, Martinique, Aruba, Curaçao, Bonaire, Puerto Rico, kortom hemelse bestemmingen met een strak blauwe lucht, palmen, witte stranden, veel fruit en cocktails. Maar de bittere armoede kregen de passagiers niet te zien want dat zat niet bij de cruiseprijs inbegrepen.
Op de Nieuw Amsterdam kreeg ik verkering met de enige dochter van de weduwe van een schatrijke Texaanse oliebaron, zeg maar een soort onbetaald lot uit de loterij (zonder hoofdprijs bleek achteraf). Helaas is het niet verder gekomen dan stiekem flirten op het achterdek, met alle risico’s van ontslag want omgang met passagiers was door de rederij ten strengste verboden en bij ontdekking kon je met het eerste het beste vliegtuig op eigen kosten naar huis. Maar dromend van sportauto’s, bedienend personeel , een luxe buitenverblijf in Texas, een leuke meid en een dikke sigaar vond ik het risico meer dan de moeite waard. Na een bezoek van haar met haar moeder aan Amsterdam is het helaas nooit meer van een tegenbezoek in Texas gekomen.
Bij de Holland Amerika Lijn werd ik tijdelijk ook ingezet op andere schepen zoals de Rotterdam, Rijndam, Statendam, maar de Nieuw Amsterdam was mijn favoriet. Deze werd ook niet voor niets door de Amerikanen de “Grand Old Lady” genoemd (de mooie grote oude dame) want het schip had de rijke inrichting en de allure van de Titanic en verwelkomde dan ook regelmatig aan boord beroemde passagiers zoals Frank Sinatra, Dean Martin, Sammy Davis jr. en vele andere grootheden van het witte doek of grammofoonplaat.
Als laatste deel van mijn vaarperiode monsterde ik aan op een vrachtschip van de Maatschappij Nederland met een beperkte passagiersaccommodatie van 32 bemanningsleden en 12 passagiers. Als pantrybaas was ik verantwoordelijk voor het zetten van de koffie en thee, het opmaken van de schalen voor ontbijt, lunch en diner en het bijhouden van de proviand voorraad. Het schip “de Balong” had geen vaste lijndienst maar werd ingezet voor de wilde vaart. De bestemmingen werden vaak pas bekend als er weer vracht was.
Terug aan de wal in juli 1966 kreeg ik mijn eerste baan als verkoper van kopieermachines bij Rank Xerox te Amsterdam. Een hele andere wereld van harde commercie, iedere maand maar weer bewijzen hoeveel van die apparaten je kon verkopen. Met weinig voldoening in de verkoop maar met veel interesse in marketing kwam ik via diverse functies en opleidingen in maart 1979 uiteindelijk terecht als marketing manager bij Ricoh, een leidinggevende fabrikant van kantoorapparatuur. Het bedrijf stuurde mij regelmatig naar internationale vakgerichte opleidingen en uiteindelijk werd ik er Marketing Directeur Europa. Voor mijn werk vloog ik regelmatig de wereld over en maakte dus toch weer de uitdagende afwisseling van reizen en werken mee.
Toen ik begon bij het bedrijf werkten er in Amstelveen slechts 8 Japanners en drie Nederlandse collega’s. Eind 1988 werkten er ruim 150 mensen. Kortom, niet meer de vrijheid en de gemoedelijke sfeer waarin ik 10 jaar daarvoor begonnen was. Ik heb toen gekozen voor het zelfstandig ondernemerschap.
Na een aantal jaren als zelfstandig marketing adviseur heb ik de stropdas aan de kapstok gehangen en ben ik in 1994 in de watersportbranche gaan werken. Watersport was altijd al mijn hobby. Ik heb eerst een korte periode als vestigingsmanager van het Wakend Oog Jachtmakelaar in Woudsend gewerkt. Zo ben ik Friesland terecht gekomen. Daarna heb ik besloten aan de slag te gaan als kleine zelfstandige in de verkoop van motor- en zeiljachten. In 1997 ben ik Noorderlicht Jacht Selectie in Sneek gestart, met de verkoop van voornamelijk motorjachten. Heb altijd goed mijn brood kunnen verdienen, totdat de markt in de verkoop van motor- en zeiljachten vanaf 2007 aanzienlijk minder begon te worden .
Na de goede tijd in de watersportbranche ben ik in 2011 gepensioneerd. Nu geniet ik van mijn vrijheid en woon met veel plezier en vriendin Wilma sinds april 2010 in Heeg. Met de omgeving van de Friese meren en de Waddeneilanden ben ik een gelukkig mens en kijk ik terug op een afwisselend leven. Ondanks mijn regelmatig verblijf buiten Nederland geldt voor mij het spreekwoord “zoals het klokje in Friesland tikt, tikt het nergens “.
Ik geef de veer door aan onze goede buren Aad & Iemme Telleman-Barends.