Boekbespreking van de Jeugdroman “Lente” door Derk Visser
De titel van de roman is waarschijnlijk symbolisch, heeft niets te maken met de seizoenen, verwijst naar de slotscene. In tegenstelling tot de vorige jeugdromans Patchouli, Patatje Oorlog, Landjepik en Prikkeldraad van Visser, kiest hij nu een andere invalshoek, namelijk geen jeugd meer aan de onderkant van de samenleving – zeg VMBO niveau – maar een begaafd gymnasiummeisje met de lyrische naam Lente.
Volgens het CBS worden 37% van de gesloten huwelijken weer ontbonden, zo ook de ouders van Lente, allebei werkzaam in functies tweemaal modaal. Ondanks een voortwoekerende tumor met epileptische aanvallen, kun je gerust stellen dat Lente er alles aan gelegen is haar ouders weer te verenigen. Zij zet daarbij grof geschut in, de nieuwe vriend van haar moeder moet het telkenmale ontgelden: “mijn moeder houdt niet van u, het is slechts tijdelijk.”
Moeder is advocaat, vader werkt voor vluchtelingen op het Ministerie van Ontwikkelingssamenwerking, terwijl Wim, nota bene met snor, de vriend van haar moeder en hoge functie heeft bij Greenpeace en desondanks lid van de golfclub. Lente grijpt iedere gelegenheid aan hem de les te lezen, evenals evenzovele pogingen haar ouders gezamenlijke dingen te laten doen: uitstapjes, ziekenhuisbezoek, gezellig thuis, verjaardag, etc.
Visser plaatste Lente midden in de hectiek van het slotjaar van de basisschool, intriges met vriendinnen en vriendjes die allemaal in bijzondere huiselijke omstandigheden verkeren. Ze scoort zelf het maximale aantal punten op de CITO-toets, maar kiest Nathan, die niet van lezen houdt, als vriendje met een VMBO-niveau. Visser kan het niet laten op te merken via Lenta dat er “vast ook leuke kinderen zitten op het VMBO, maar toch…”
De aanhoudende eleptische aanvallen leiden door dokter Jaarsveld naar chemotherapie en de hoopvolle vraag naar beterschap enerzijds en de route naar de dood anderzijds, wat Lente doet verzuchten: “Is alles in je hersenen weg als je dood gaat?” Visser plaatst de omstandigheden volledig in de actualiteit van uitstapjes naar Madurodam, de Efteling, Geert Wilders en Europa, spreekbeurten die Lente, met de bijnaam Tsunami, groots opzet. De jeugdroman is ondanks de naderende dood totaal niet meelijwekkend geschreven, uiterst actueel met ontelbare vermakelijke scenes en dialogen, of zoals de Volkskrant schreef: ‘lees die man’.
Lente is opgedragen aan Heleen dat lijkt me een mooi slot van deze beschrijving.
Derk Visser, Lente, Gottmer, 2013, 160 pag.
MjvS