De veer

25 december 2014

in De Veer

De Veer van Jan Willem Maassen van der Brink.

Jan Willem

Jan Willem

Ik was enigszins verbaasd maar wel vereerd toen Tjitske Veenstra mij vroeg de veer van haar over te nemen. Ik hoefde er echter niet lang over na te denken. Ik ben waarschijnlijk nog niet zo bekend voor veel Hegemers en omdat ik de veer altijd lees en zo meer over mijn dorpsgenoten te weten ben gekomen leek mij dit een mooie manier voor jullie om mij een beetje te leren kennen.

Ik ben 46 jaar geleden geboren op 18 december 1967 in Groningen. Ik was het eerste kind en mijn zusje volgde drie jaar later. Wij hebben met zijn vieren slechts vier jaar in Groningen gewoond en zijn toen verhuisd naar Maastricht waar ik volgens mijn vader en moeder wel enige moeite had om mee te doen in de kleuterklas omdat daar les werd gegeven in plat Limburgs. Maastricht werd na vier jaar door mijn vader en moeder verruild voor Oosterhout in Noord Brabant en daar heb ik de rest van mijn jonge jaren tot mijn 18e met veel plezier doorgebracht. Er zijn mij twee dingen uit deze tijd vooral bijgebleven, naast vele andere mooie gebeurtenissen.
Als eerste zijn dat de mooie weekenden die wij als gezin doorbrachten op het water, eerst in een Etap 28, zeilend over de Zeeuwse wateren en later in een houten schouw waarmee wij de Biesbosch verkenden. Maar ook aan de fijne tijd die ik samen met mijn vrienden gehad heb op het Sint Oelbert gymnasium heb ik goede herinneringen. De school was vroeger een seminarie en ik heb daar nog Grieks en aardrijkskunde gehad van twee monniken. Ik kan mij nog herinneren hoe zij na de les terug gingen naar hun kamer om daar van die prachtige letters te kalligraferen in oude boeken.

Toen ik mijn diploma gehaald had was het tijd voor mij om de wereld te gaan verkennen en ben ik naar Utrecht vertrokken om daar letteren te gaan studeren. Ik heb dat één jaar vol kunnen houden en toen begon mijn reislustige natuur de overhand te krijgen. Als ik zeg dat “De scheepsjongens van Bontekoe” mijn favoriete jeugdboek was dan is het misschien wel duidelijk dat ik er al jong ernaar verlangde de rest van de wereld te verkennen.

Ik ben gestopt met mijn studie en ik heb vrienden in Engeland opgezocht. Het leven daar beviel mij zo goed dat ik er op verschillende plaatsen een jaar ben blijven wonen en werken en ondertussen een groot deel van Engeland heb verkend. Bij terugkomst in Nederland wist ik dat ik verder wilde reizen en ik ben gaan werken en sparen om vervolgens naar Frankrijk en Spanje af te reizen om daar een tijd te leven, druiven en appels te plukken en het dagelijkse leven mee te maken.

Het is heel mooi om een andere cultuur voor langere tijd van dichtbij mee te maken en te ervaren dat mensen daar soms heel anders tegen het leven aankijken. Dat heb ik daarna nog in veel andere landen gedaan. Ik heb samen met mijn toenmalige vriendin twee jaar door Oost Afrika en India rondgetrokken. En wat daar vooral veel indruk op mij heeft gemaakt is dat mensen die weinig hebben heel veel willen delen. Ik ben uiteindelijk in Australië terecht gekomen en heb van de landsaard daar meegekregen dat alles ook wel goed komt als we iets minder hard vooruit willen. Je gaat ook automatisch wat rustiger werken als het 40 graden is en het regenseizoen net is begonnen. Ik werkte in Noord Australië als timmerman en ik zag grote hagedissen langzaam voorbij komen lopen in de vochtige hitte. En de krokodillen lagen te zonnebaden en de warmte op te vangen in de modder tussen de mangrovewortels langs de rivieroever waar ik woonde.

Toen ik in Australië echter bericht kreeg dat mijn vader ernstig ziek was ben ik terug gegaan naar Nederland en heb ik bijna tot het einde voor hem gezorgd. Ik ben heel blij dat ik die tijd met hem gehad heb. Ik kreeg toen ook de kans om aan het Utrechts Statenjacht te werken en was daar al snel leermeester in de traditionele houten scheepsbouw. In vier jaar hebben we toen in Utrecht samen met vele stagiaires, herintreders en vrijwilligers een prachtig 18e eeuws schip gereconstrueerd. Dit was een heel fraai project. Maar jammer genoeg kwam er een einde aan. Nog steeds niet genezen van mijn reislust ben ik toen nog een keer naar Nieuw Zeeland vertrokken om daar het hele land rond te fietsen. Wat een prachtig land is dat en wat een mooie tocht was het langs heetwaterbronnen, gletsjers en fjorden.

Ik was er echter langzaam aan toe om wat langer ergens te blijven en ik heb toen in Australië een korte opleiding tot docent Engels gevolgd. Daarna heb ik met veel plezier nog twee jaar Engels les gegeven in Polen en Portugal. Maar toen was ik het reizen en telkens weer nieuwe contacten leggen moe. In 2005 ben ik terug gekomen naar Nederland en ik heb mijn oude werkgever Kees Sars, de bouwmeester van het Utrechts Statenjacht, gebeld en zo kwam ik in Heeg. Hier hebben wij met hulp van heel veel enthousiaste stagiaires en vrijwilligers de Palingaak gebouwd. Dat was ook een prachtig project.

Tijdens het branden van één van de huidgangen van de Palingaak zag ik mijn toekomstige vrouw, Yvonne Gritter, staan. Ze kwam even kijken en wat ben ik blij dat ze dat gedaan heeft. We zijn drie jaar later getrouwd en we wonen nu al weer 7 jaar op de Tollewei met 2 prachtige zonen, Jip en Sietse, die ik van Yvonne erbij heb gekregen en voor wie ik bonusvader mag zijn. Ik ben mijn reislust nog niet helemaal kwijt, maar wij hoeven niet zo ver meer weg. Dus rijden we nu wat dichter in de buurt rond in onze camper. Ik heb na de Palingaak nog een tijd als scheepstimmerman gewerkt maar ik ben meer een leermeester dan een scheepstimmerman en toen ik de kans kreeg om eerst als technisch onderwijsassistent op het Linde College en daarna als docent techniek op het Bornego College aan de slag te gaan heb ik die meteen gegrepen. Ik volg ook de opleiding tot docent techniek op Windesheim en heb het nu dus aardig druk. Na al mijn reizen heb ik hier in Heeg helemaal mijn plekje gevonden en ik zie ons hier niet zo snel meer vertrekken.

Dit was mijn leven in vogelvlucht. Ik wil de veer nu graag doorgeven aan mijn schoonzus Marjolein Gritter. Zij woont al enige jaren in Heeg en dit is een mooie gelegenheid om haar beter te leren kennen.