Dank Barbara, vooral voor de heerlijke pindakoeken.
Mijn naam is Vera Meijer-Hulscher, geboren in Den Haag als 6e in lijn en op mijn 3e verjaardag kreeg ik nog een broertje. Een hecht gezin met 4 jongens en 3 meisjes. We woonden op de 1e etage van een portiekwoning, 4 kleine kamers en een balkonnetje. Mijn vader was monteur bij een kazerne en met vier broers gingen de gesprekken meestal over techniek. Mijn moeder was coupeuse en maakte al onze kleding, van nieuwe lapjes of uit gebruikte kleding. Zo kregen we van alles mee; niet alleen de meisjes, maar ook mijn broers waren handig met een naaimachine. Ik leerde alles van het huishouden, maar als mijn band lek was moest ik ook die zelf plakken.
Ik was vijftien en ontzettend blij dat ik de Mulo had afgerond, want nu mocht ik gaan werken! Twee jaar heb ik op verschillende kantoren en boekhoud-afdelingen gewerkt. In die periode hadden twee broers ieder een casco van een 16m2 gekocht en zelf afgebouwd en begon ook mijn liefde voor het zeilen. Iedere vrijdag na het werk snel naar huis, eten, spulletjes mee en dan het hele weekend naar de Kaag. In de haven van Jonkman in Sassenheim was een vaste vriendenclub en ik heb daar een gouden tijd gehad.
In diezelfde haven was iemand die mij vroeg om bij zijn foto- en geluidszaak te komen werken. Ik begon op de grootste beurs op fotogebied, de “Fotokina in Keulen” en kon daarna aan de slag op de administratie. Die beurs was fantastisch, mijn allereerste keer over de grens, maar vervolgens trok de verkoop meer dan de boekhouding. Zo geschiedde, met een baas die me de ruimte gaf om uit te breiden ging ik van een klein kamertje, met wat mixers en strijkijzers, binnen de kortste keren naar twee etages gevuld met alles aan huishoudelijke apparatuur, pannen en witgoed. Ook gereedschap kwam erbij, hoewel destijds menig man er moeite mee had om bij een meisje een boormachine te kopen. Er kwam zelfs een sieraden- en pruikenboetiek bij. In die tijd was het mode om met korte “coupe soleil” kapsels te lopen en zo kwam mijn foto met pruik, met de tekst “uw adviseuse” op de enveloppen. Ik wist nauwelijks de voor- van de achterkant van de pruik te onderscheiden, maar het leverde heel veel lol op.
Tot mijn grote verdriet kwam hier een eind aan toen de afdeling gesloten werd door een specialisatie in foto en geluid. Hierna heb ik de handelsavondschool voltooid en een baan als verkoper van foto- en geluidsapparatuur gehad, tot een broer mij vertelde dat er bij de KLM stewardessen gevraagd werden. Jaja, ik met mijn Mulo en Handelsavondschool dacht ik, maar voor de grap ging ik solliciteren. Ik ging er heel laconiek heen, want ik wist zeker dat ik toch niet aangenomen zou worden. Ik rolde door de vier sollicitaties en zelfs door het laatste gesprek. Ik werd aangenomen en schrok toen gigantisch. Ik had nog nooit gevlogen, was behalve die keer Keulen nog nooit in het buitenland geweest. De zomervakanties waren een dagje Drievliet of dierentuin. Maar je krijgt een maand opleiding en daarna net doen of elk geluid in het vliegtuig normaal is. Het was een prachtige tijd, waarvan ik drie maanden in Johannesburg gestationeerd ben geweest en machtige safari’s heb mogen maken in Kenia. Een tussenstop in Bahrein heeft me uiteindelijk naar Heeg gebracht. Met de hele crew zaten we bij een zeilclub en de co-piloot wilde graag zeilen, er bleek alleen geen boot beschikbaar, het woei te hard. Later die middag kwam de co in contact met Erik en, een lang verhaal kort, we kregen zijn bootje mee. Erik had ons gewaarschuwd dat Allah om zeven uur het licht uit doet en dat we terug moesten zijn. We zijn vastgelopen, daar naartoe gevaren waar we juist niet mochten komen, helmstok gebroken en omgeslagen. Na diverse stunts vroeg ik naar de zeilervaring van de co. Dit bleek zijn eerste zeiltocht. Allah had inderdaad het licht uitgedaan en wij hadden het bootje aan wat riet van fuiken vastgemaakt. Hij is gaan zwemmen om hulp te halen en ik bleef op het voordekje met de benen binnen boord (misschien waren er wel haaien) en grootzeil gehesen, voor het geval er gezocht werd. Na een tijd werd ik inderdaad gevonden door Erik. De co-piloot had het zoeklicht gezien en kwam na uren zwemmen net op tijd terug.
April 1977 zocht Erik mij op in Den Haag en na een zeilvakantie in een 16m2 besloten we om een eigen bedrijf te beginnen. We schreven op een advertentie “watersportbedrijfje ter overname in Friesland”. De man belde vrijdag dat het bedrijf in Heeg was en wij gingen er zaterdag kijken. Het was een prachtig plekje, met heel veel konijnen, kanomallen en een paar oude bootjes. Zondag was rekenen en fantaseren, maandagmorgen om negen uur bij de bank en om tien uur belden we dat we een deal hadden. Erik en ik kenden elkaar nauwelijks 4,5 maand. Over de naam voor het bedrijf hoefden we echter niet lang na te denken; De zeilclub in Bahrein lag in de wijk “Hoora” en dat staat voor vrijheid. De eerste winter reden we het land door om zeilboten te kopen, deze knapten we op om daarna te kunnen verhuren. We begonnen met kano’s bouwen en dat was vooral heel erg leuk om samen te doen en om na een dag een glanzende kano uit de mal te halen. Pake Smit, de vader van Barbara, kwam ons dagelijks een Fries woord leren, zoals bjusterbaarlik en boartsje, maar het heeft niet mogen baten. Dat Erik zo innovatief was wist ik niet toen we dit avontuur begonnen, maar dat bleek al gauw een grote passie met vele innovaties tot gevolg.
De nachten voor Hemelvaart waren legendarisch; met hulp van vrienden en familie moesten er vaak nog boten afgebouwd worden die de volgende dag verhuurd waren.
We waren intens gelukkig met de geboorte van onze zoon Jeroen in 1980 en onze dochter Eva in 1982. Zij waren overal bij en hielpen altijd mee. We waren een goed team, zeker zondags als alle boten terug kwamen. Jeroen hielp Erik buiten en Eva hielp mij. Als de laatste klanten weg waren, werd het lekker eten en the A-team kijken.
Er is sinds 1977 veel gebeurd en over de historie van Hoora is op de site een samenvatting te vinden. Na 4 jaar het bedrijf verkocht te hebben, hebben we in 2012 Hoora weer teruggekocht en nu met Eva aan het roer. Erik werd ziek en overleed in juli van dat jaar. Het was op vele fronten een intens verdrietig jaar, maar we hebben het met elkaar gered. Ik ben er mega trots op dat we Hoora er weer bovenop hebben gekregen en hoe Eva de zaak runt.
Ondertussen ben ik de gelukkige oma van Rosa, dochter van Jeroen en Linda. Ik zit nog steeds in een bowlingteam en ben dit jaar begonnen met bridgen. Hartstikke leuk!
Ik geef de veer door aan Tineke de Graaf, veel succes.
Lieve groeten van Vera