Na een aantal glazen wijn, genuttigd tijdens een etentje bij Huib en Tineke de Graaf, werd ik overvallen met de vraag of ik de Veer wilde overnemen van de gastvrouw. Dat kon ik natuurlijk niet weigeren, hieronder mijn verhaal.
Mijn naam is Ot Reichenfeld, sinds 1978 wonen Yvette en ik in Heeg. De 1e 25 jaar aan de Molefinne en nu alweer 17 jaar aan de Simmerkrite. Wij hebben 2 zonen, Mark en Frank die beide zijn opgegroeid in Heeg. Mark woont met z’n partner en onze 3 kleinkinderen in Zuidlaren. Frank is kortgeleden getrouwd en woont in Groningen.
In Haarlem ben ik geboren en heb er de 1e 6 jaar van mijn leven doorgebracht. Mijn moeder kwam uit Hillegom, mijn vader is geboren in Indonesië, hij is in 1947 “gerepatrieerd” en kwam terecht in een opvang in Wijk aan Zee. Toen ik werd geboren was er al een zusje, later zijn er nog 2 broers bijgekomen. Mijn vader was scheeps-werktuigkundige bij de koopvaardij waardoor hij grote delen van onze opvoeding aan mijn moeder moest overlaten. Mijn vader was soms 8 tot 9 maanden achter elkaar aan de andere kant van de wereld. Vanuit Haarlem is het gezin verhuisd, een paar jaar woonden we in Katwijk en daarna in Uitgeest waar mijn inmiddels 89-jarige moeder nog steeds woont. Reden van die verhuizingen zaten in het werk van mijn vader die inmiddels was gestopt met varen en werk vond bij een bedrijf in Katwijk en later bij de HMS in Uitgeest, de melksuikerfabriek waarvan ook een vestiging in Bolsward is geweest.
Mijn pubertijd heb ik dus in Uitgeest doorgebracht, een grotendeels mooie periode met veel vrijheid en ruimte. Op de middelbare school in Beverwijk heb ik Yvette leren kennen en samen zijn we na een korte tussenstop in Drachten in 1978 in Heeg beland. Er werden toen 12 woningen gebouwd aan de Molefinne waar wij er 1 van kochten. Gelijk met ons betrokken vooral jonge stellen de woningen en werden er in de jaren daarna veel kinderen geboren die ook weer gelijke leeftijden hadden. Er waren dus direct veel speelmaatjes en contacten. Achter onze huizen was in 1e instantie nog open veld, de 1e zichtbare gebouwen waren de loodsen van Staalbouw Nauta. Dat hebben we in de winter van 1979, onze 1e winter in Heeg, geweten. Een straffe oostenwind wierp achter de huizen een sneeuw wal van ruim 2 meter hoog op, doorgeblazen vanaf Hommerts. Een bijzondere week volgde. Heeg was een aantal dagen geïsoleerd van de buitenwereld. Samen met de buren konijnenhokken en auto’s uitgraven, delen van melk, brood en natuurlijk Beerenburg. Wij maakten zo kennis met een saamhorigheid die voor ons nieuw was maar heel goed beviel.
Yvette en ik werkten inmiddels allebei in het Antonius ziekenhuis. Yvette op de kinderafdeling en ik op de Intensive Care. De keuze voor wonen in Heeg was bij ons ingegeven door de ligging aan het meer. Er is altijd wel een zeilbootje, klein of wat groter geweest. Veel van onze vrije tijd werd op het water doorgebracht en nu, ruim 40 jaar later genieten we daar nog steeds van. De liefde voor het water is er gelukkig ook bij onze zonen. Als de kinderen in de zomer bij ons komen, wordt elke kans aangegrepen om een rondje te varen met de polyvalk. Inmiddels zijn de kleinkinderen al zo oud dat er weer een Optimistje in de tuin ligt!
De jaren vlogen voorbij en tot mijn eigen verbazing werk ik 41 jaar later nog steeds bij dezelfde werkgever. Mijn verpleegkundige kennis gebruik ik al 18 jaar om ervoor te zorgen dat de inkopers van het ziekenhuis de beste middelen voor een goede prijs kunnen kopen. Een andere inhoud in de gezondheidszorg maar nog steeds met heel veel plezier. Het spreekwoord over de appel en de stam is ook op ons gezin van toepassing. Mark werkt bij een inkoopbureau, een beetje het werk dat ik nu ook doe in het Antonius ziekenhuis en Frank heeft, samen met 2 collega’s een grote fysiotherapie praktijk in Emmen en is dus ook werkzaam in de gezondheidszorg.
Toen ik het werk aan bed verruilde voor een leidinggevende rol waardoor het werk grotendeels tijdens kantooruren werd uitgevoerd, ontstond de mogelijkheid om te gaan sporten in clubverband. Voor mij werd dat tennissen en dat doe ik nu, zo’n 25 jaar later, nog steeds met veel plezier. Onze vereniging is 3 maanden geleden geprivatiseerd, wat inhoudt dat we af zijn van een wel heel fors huurbedrag voor de banen. De vereniging staat nu wel voor de uitdaging om het complex, de 3 tennisbanen maar ook de kantine etc. in eigen beheer te renoveren. Dat wordt nog een hele klus die grotendeels eind 2018 of begin 2019 zal worden uitgevoerd. Intussen voert de vereniging een campagne om in Heeg en omgeving meer bekendheid te krijgen. Het zou mooi zijn als het ledenaantal groeit, dat vergroot niet alleen de mogelijkheden maar is vooral leuk. En echt,…Tennis is een sport die door jong en oud kan worden beoefend. Net yn ’t Net heeft leden van 8 jaar oud, ons oudste actieve lid is bijna 10 x zo oud. En het leuke is dat je op iedere leeftijd kunt beginnen! Begin april zijn de banen weer speelklaar, kom eens langs!
Wij genieten nog iedere dag in Heeg. We hebben het samen goed en zijn gezond, wonen in een heerlijke woning op een mooi plekje in een dorp waar we ons thuis voelen tussen fijne buren en vrienden. Wat wil een mens nog meer?
Oh ja, de veer doorgeven. Die gaat naar mijn buurman, Ruud de Groot.