Ik woon inmiddels het grootste deel van mijn leven niet meer in Heech, maar het blijft altijd wel trekken. Als ik bij mijn ouders langskom is de Sylboade dan ook vaste prik om weer even in één keer bij te lezen. En je zou kunnen zeggen dat ik een zelfde soort band heb met een regio ongeveer 1200km verder: Alpe d-Huez. Magische klank natuurlijk vanwege Nederlandse Tour-successen in een inmiddels grijs verleden, maar mijn band is van iets recenter aard: Alpe d-HuZes om precies te zijn. In 2011 was ik voor het eerst van de partij en door een bizar en triest toeval werd in de aanloop naar het evenement het in ene heel persoonlijk: zus Sylvia bleek borstkanker te hebben en dus werd de in eerste instantie vooral sportieve ambitie deels vervangen door één van veel persoonlijker aard.
2012 en 2013 volgden, in 2016 als motor-vrijwilliger (en een -vergeefse- poging om binnen 60 minuten de berg te beklimmen met de racefiets) en in 2017 als verrassing voor mijn zus Sylvia op het laatste moment toch nog weer op de fiets. Ik mag me dus inmiddels best een beetje Alpe d-HuZes veteraan noemen.
En dus lonkte ook 2018 het evenement weer. Maar wel met een wat afwijkende actie: niet (alleen) de Alpe d-Huez beklimmen, maar ook er naar toe fietsen. 1399km in één week van Haarlem naar Bourg d-Oisans, ik voel de zadelpijn nu al opkomen. Woensdag 30 mei vertrek ik uit Haarlem en ik hoop dinsdag 5 juni aan te komen in Alpe d-Huez. Mijn broer Marco vergezelt me op deze trip (en doet er nog een schepje bovenop door uit Tolbert te vertrekken), en op donderdag 7 juni verschijnen we natuurlijk topfit aan de start van de Alpe d-HuZes zelf. 6 beklimmingen zal iets teveel van het goede zijn (ja, ook ik ben wel eens klaar met fietsen) maar een keertje of 3-4 moet toch wel lukken.
De afgelopen maanden heb ik vele uren besteed aan de voorbereiding. Met soms verrassingen (de geplande 1200km bleken na het uitstippelen van de definitieve route plots een fikse 1399km), vele zweetdruppels in een kokendhete sportschool en veel leuke reacties uit soms zeer onverwachte hoek.
Wat ook meteen de reden is dat ik dit stukje schrijf. Ik weet hoe hartverwarmend en oprecht de aandacht in Heech was toen afgelopen jaar heit en mem zich ook waagden aan de beklimming, met een motivatie die zo persoonlijk is dat ik dat niet hoef toe te lichten. En dus neem ik mijn oude woonplaats graag mee in onze reis met in ieder geval letterlijk maar waarschijnlijk ook figuurlijk pieken en dalen. Jullie kunnen ons volgen op www.silly.life en zien hoe we ons uiteindelijk voegen bij maar liefst 4 teams die onder de naam Silly Life mijn zus een hart onder de riem steken maar vooral ook weer een steentje bij willen dragen aan het nog steeds broodnodige onderzoek voor kankerbestrijding.
Hartelijke groet,
Remco Tekstra