De Veer, ik lees hem met veel plezier sinds we begin vorig jaar ons huis in Heeg kochten. Als je nog niemand kent in Heeg, dan is het fijn om de persoonlijke verhalen van “zomaar” mensen om je heen te lezen. Het helpt om mij thuis te gaan voelen… en nu viel ‘ie zomaar in mijn handen… dank je wel Willemke! Geboren in Naaldwijk tijdens de ijskoude winter van 1963, negen dagen na dé Elfstedentocht. Ook in het Westland werd er veel geschaatst; op de sloten waarover in de zomer alle groente en fruit in schuiten werd vervoerd naar de veiling. Tochten op Friese doorlopers naar Gouda en Vlaardingen. Terugkomen met Goudse pijpen vastgenaaid in de rug van de jas of met Vlaardingse moppen. Mijn vader was tuinder en mijn moeder werkte mee, zo ging dat. Wij speelden als kind in de kassen en hielpen van jongs af aan mee. School en huiswerk gingen echter altijd vóór, hoe druk het ook was. Als kind hield ik ervan om langs de slootkant te banjeren en was ik gek op dieren. Mijn droom om dierenarts te worden verdween toen ik een poosje meehielp bij de dierenarts. De dieren vond ik prachtig, maar al die moeilijke baasjes …
Wat dan als je zoveel dingen leuk vindt? Uiteindelijk in Den Haag THW (HBO facilitair management) gedaan; iedere dag op de fiets vanaf huis door de duinen, heerlijk. Daarna wilde ik verder studeren en werd ik ingeloot voor bedrijfskunde in Groningen, 250 km naar het noorden. Daar heb ik een geweldige studententijd gehad én heb ik Gerhard leren kennen die toen in Leeuwarden studeerde. Na mijn afstudeeropdracht en zijn dienstplicht zijn we in een door ons zelf omgebouwde knalrode Hanomag-bus vier maanden gaan toeren door Griekenland en Turkije. Geweldig om de cultuur en natuur van die landen samen te verkennen. In de vakanties in de jaren erna leerden we al zeilend ook de eilanden van beide landen kennen.
Gerhard kon bij terugkomst direct aan de slag in Rheden en ik kwam terecht bij een kleine investerings-maatschappij in De Bilt. We trokken met een liniaal een streep tussen beide plaatsen en gingen in het midden ervan wonen, in Leusden. Een mooie groene plaats met direct achter de liniedijk de weilanden en bossen. Nadat de investeringsmaatschappij de aandelen van het noodlijdende Porceleyne Fles overnam, werd ik er productiemanager. Vijftig schilders en twintig mensen in de “witte plaats” maakten er nog het handbeschilderde Delftsblauwe aardewerk. Alsof je een vorige eeuw binnenstapte. Uiteindelijk lukte het om een modernisering in te zetten met behoud van het prachtige ambacht.
Na de “tropenjaren” in Delft wilde ik graag dichterbij huis aan de slag; ik werd implementatiemanager bij een organisatieadviesbureau in Amersfoort. ”Lekker dichtbij” dacht ik nog, maar mijn eerste klus van een paar jaar was bij een chemieconcern in de Botlek, nog verder weg! Ik heb ik er 17 jaar met veel plezier gewerkt, vooral aan opdrachten die direct maatschappelijk relevant zijn (zoals in de zorg, inburgering, wijkteams, onderwijs). De rode lijn daarin was eigenlijk altijd om samen met medewerkers te kijken hoe zij met ICT hun werk slimmer en beter kunnen doen. Die lijn heb ik doorgezet toen ik een paar jaar geleden als zzp-er verder ben gegaan op het gebied van procesverbetering en implementatiebegeleiding.
Inmiddels waren Alinda (1999) en Leon (2000) geboren en woonden we in Amersfoort. Het catamaranzeilen dat we vóór die tijd deden (met het jaarlijkse rondje Texel) was niet zo praktisch; we verruilden de catamaran voor een scherp jacht en brachten vakanties door al zeilend in Nederland en Denemarken. En toen dat er vanwege het sporten ook niet meer van kwam, hebben we verre reizen met hen gemaakt.
Begin 2008 ging Gerhard met een bedrijf in Sneek aan de slag. Het plan om te verhuizen naar Friesland verdween toen een paar maanden later de crisis uitbrak – geen moment om alles op losse schroeven te zetten. Uiteindelijk hebben we besloten om pas te verhuizen als de kids van de middelbare school kwamen. En dat was afgelopen zomer.
Dit najaar heb ik mezelf een sabbatical gegund. Niet alleen om te zorgen dat we met elkaar goed “landen” in onze nieuwe omgeving, maar ook om ruimte te creëren om nieuwe dingen op te pakken. Vanaf het begin van het jaar waren we aan het verbouwen in ons huis aan De Burd 17 en “deeltijdbewoner”; vanaf oktober wonen we er helemaal. Er blijft genoeg te doen, maar niet alles hoeft tegelijk klaar. Zo wil ik heel graag Westlandse druiven gaan telen in een hobbykasje, om de traditie van mijn ouders voort te zetten. Want hoewel mijn moeder al 88 is, teelt zij nog steeds druiven voor familie en vrienden. En binnenkort start ik met Friese les en gaan Willemke en ik de cursus ambassadeur Nationaal Landschap Zuidwest Fryslân volgen.
We hebben hier nu alle seizoenen meegemaakt: een erg koude winter en een lange warme zomer. We weten nu dat ganzen veel lawaai kunnen maken, dat er buizerds in onze bomen nestelen en dat de sterren hier zo prachtig schitteren aan een donkere hemel. Het is een prachtige plek om te wonen, te zeilen en te genieten van de ruimte en natuur. Maar het zijn de mensen om je heen die maken dat je je thuis voelt en met wie je het plezier kunt delen om samen iets op te pakken.
En hoewel ik nog niet precies weet hoe of wat, zou ik dat “oppakken” vooral willen doen op het gebied van beeldende kunst en van duurzaamheid. Van beeldende kunst word ik blij, zowel om zelf te doen (beeldhouwen) als om kunst te zien. Kunst, niet omdat het perfect is, maar omdat het raakt en je doet lachen, huilen, stil staan, bewegen, nadenken… Zo lijkt het mij leuk om met een groepje een beeldenroute te organiseren en om met een aantal mensen te gaan beeldhouwen (want dat is er afgelopen jaar bij in geschoten). Dus heb ik vorige maand contact gezocht met Gerrit Terpstra (als enige mij bekende kunstenaar in Heeg) om kennis te maken en te kijken wat er al op dat gebied in Heeg gebeurt. Ontzettend inspirerend om zijn verhalen te horen en zijn beelden te zien. En misschien dat naar aanleiding van deze Veer er mensen zijn die met mij iets willen oppakken?
Op het gebied van duurzaamheid is het geweldig om te zien hoeveel initiatieven er al in Heeg zijn. Niet alleen in visie, maar juist ook in het werken aan praktische oplossingen. De eerstvolgende bijeenkomsten van Duurzaam Heeg staan inmiddels in mijn agenda, want ik wil daar graag een steentje aan bijdragen!
Toen ik de Veer kreeg van Willemke vroeg ze mij al of ik mensen kende in Heeg; want aannemen van de Veer is één, maar iemand vinden om weer over te dragen is twee. Het leek mij leuk om de Veer over te dragen aan iemand die met beeldende kunst en/of duurzaamheid bezig is en nog relatief onbekend in Heeg. Via-via kwam ik uit bij iemand die op een geheel eigen duurzame wijze bijen houdt. De Veer heeft hij via whatsapp aangenomen, binnenkort draag ik hem persoonlijk over. De Veer is neergedwarreld bij Johannes.