Het is alweer 4 jaar geleden dat mijn vader is komen te overlijden en dat bracht mij in gedachten terug naar de zomer van 2016. Op de vroege ochtend van 20 juni word ik gebeld met het nieuws dat mijn vader komt te overlijden. Na een terminaal ziekbed van ruim zes weken zou hij dan nu eindelijk verlost worden. Ik ga op pad, zoals ik vaker doe, nu echter voor mijn eigen vader en met mijn vrouw aan mijn zijde. Onderweg krijg ik een telefoontje van mijn broer; mijn vader heeft zijn laatste adem uitgeblazen.
Verlost van ziekbed
Bij aankomst in het verzorgingstehuis van mijn vader zijn ook mijn broer en schoonzus aanwezig. We omhelzen elkaar en zijn blij dat mijn vader verlost is van dit lange ziekbed. Ik begin, geholpen door mijn broer, met het verzorgen van mijn vader. Bij het sluiten van de ogen en de mond wil mijn broer liever niet aanwezig zijn. “Zal ik je dan helpen?”, vraagt mijn vrouw.
Ogen zeggen zoveel meer
Op dat moment voel ik wat velen van mijn dierbaren mee moeten maken. Het sluiten van de ogen, de ogen van mijn vader die mij mijn leven lang hebben aangekeken, die mij gestuurd hebben op momenten dat ik sturing nodig had, ogen die trots sprankelden bij mijlpalen in mijn leven… Deze ogen ga ik nu definitief sluiten.
‘Dit doe ik vaker, maar nu raakt het mij zoveel meer.’
Afscheid van zijn laatste woonhuis
Op de dag van de uitvaart halen we mijn vader op bij zijn laatste woonadres, in het verzorgingstehuis dus. Bij het verlaten van het pand staan alle betrokken verpleegkundigen in een erehaag. Zoals ik ook doe voor de families voor wie ik werk, sta ik ook hier stil bij het feit dat zij een bewoner moeten loslaten. Ik zet de uitvaartkist centraal tussen de verpleegkundigen en bedank ze voor hun goede zorgen. Dit doe ik vaker, maar nu raakt het mij zoveel meer. Ik veeg een traan van mijn wang en we gaan op weg, op weg naar de laatste rustplaats van mijn vader, en dat is in het graf bij mijn moeder.
Warme groet Leo Boermans;
uitvaartverzorger bij Heslinga & de Vries Uitvaartzorg