De Najaarstuin
Het wordt zo stil en eenzaam in de najaarstuin,
men hoort alleen nog, hoe een gure wind
z’n nukkig spel speelt in de nu haast kale kruinen,
het ritselen van blaadjes over grind.
De zonnebloemen staan nog statig, onbewogen,
– hun gouden wimpers liggen reeds in ‘t rond –
en staren strak, met nattig glanzend bruine ogen,
als in gepeins verzonken, naar de grond.
Maar trots geheven, en in volle pracht nog gloeien
de rode en gele dalia’s.
Er hangen nog wat late rozen te verbloeien
naast asters en verwelkte zinnia’s.
Dan trekt een trage nevel over lage landen:
Onhoorbaar spreidt zich ’t kille, grijze net,
en dooft het laatste, korte, maar nog hevig branden
der felle kleuren op het herfstpalet.
Gedicht: Greet Konings
Foto’s: Mariet Swart
