Afrikaanse droom…

30 januari 2016

in Verhalen

Vanuit de kliniek in Kukunjan Gambia waar ik nu ruim een maand aan het werk ben.

Al twee keer ben ik met deze loeiende sirene naar het ziekenhuis geweest. De eerste keer met een babietje die verdacht werd van meningitis en de tweede keer met een vrouw met, voor de kenners, eclampsie nadat ze al bevallen was. Een levensgevaarlijke hoge bloeddruk. Vanwege de juiste en snelle behandeling die ze hier kreeg, heeft ze het waarschijnlijk gered.

Ria

Ria

Inmiddels zijn er vier bevallingen geweest. Eén van de vrouwen was besneden en dat maakt de bevalling niet makkelijker om het maar zacht uit te drukken. Gelukkig is het nu bij wet verboden. Terwijl ik dit aan het schrijven was, werd het druk. Een jongen met een afgerukte vingertop, die inmiddels gehecht was, opnieuw verbinden. Een infuus inbrengen bij een malaria patiënt. Het is vaak al te zien of er een besmetting is. De persoon sleept zich voort en bij een heftige besmetting moet de patiënt ondersteunt worden en gaat op de grond liggen van ellende. Een snelle test wijst uit of er malaria is en de heftigheid.

Meestal worden er drie injecties gegeven om de acht uur. Men krijgt vitamine B voor de eetlust en multi vitamine. Zonodig antibiotica en pijnstillers. Schoolkinderen en echt arme mensen krijgen de behandeling gratis. Deze injecties zijn verschrikkelijk pijnlijk. Een paar vrouwen voor zwangerschaps controle. Ook zij krijgen na een bepaald aantal weken anti malariatabletten. Gedurende de hele zwangerschap worden ijzertabletten gegeven.

kliniek Kukunjan

kliniek Kukunjan

De zorg rondom zwangerschap is goed geregeld en goed gedocumenteerd. Zo ook rondom de bevalling. Ieder kind wordt ingeschreven en ook vanmorgen werd er een meisje genoteerd een naam wordt pas over een week gegeven. Dat wordt wel gevierd met de familie. Men noemt het ook, hoe kan het anders, een naamdag. De placenta enz. wordt meegegeven. De eerste 6-8 uur blijven de vrouwen hier en tijdens die periode komt er familie en de man binnengedruppeld.

Tussen 12-15 uur is het meestal rustig. Precies om 14, 17 en 19 uur begint de oproep tot gebed. Er staat een moskee (tje) op het terrein. Na een half jäar zal ik de oproep wel kunnen dromen. Erg moeilijk is het niet. Het klinkt als Allah Allah a lei lei lei la. Fatou verteld me veel over de islam en de manier waarop zij erover denkt staat haaks op de extremistische geluiden en het gebruik van geweld waar wij in Europa mee geconfronteerd worden.

De vrouw, een meisje van twintig, die vandaag beviel was zwaar geluierd en besneden. Moest ver ingeknipt worden. De afkeuring van Fatou was duidelijk merkbaar. We hebben wat gepraat over het leven en de toekomst van zo’n kind. Sex is pijnlijk vanwege de kleine vagina opening met daarbij het littekenweefsel en om over verdere bevallingen maar niet te spreken Daarom is scholing zo belangrijk. Meer horen dan de familie verteld.

Nu zit ik lekker bij te komen onder de fan. Het is niet heet meer overdag. Gewoon goed warm en de avond en nacht worden koeler. Deze overgangsperiode vindt men hier niet fijn en veel mensen krijgen long problemen. Het is goed hier en het voldoet helemaal äan mijn verwachtingen. Ik voel me ook opgenomen in de, hele omvangrijke, familie. Ik kan al een paar woorden loof en de meeste spreken hier wel Engels.

Iedere dag gaat men naar de apotheek om met de opbrengst van de vorige dag medicijnen te kopen. Soms is er geen geld genoeg.
Hierbij zou ik U willen vragen……….. banknummer NL12RABO0367855461 Tov fatou.gaye medicijnen.. Ik kan hier met mijn visa geld opnemen.
Ik zeg maar vast bedankt Namens velen. Ook wil ik iedereen een fijne kerst, een witte natuurlijk, toewensen en een goed 2016. Liefs Ria Boerman

Mijn Afrika droom verliep anders  dan ik droomde. Ik heb Oud/Nieuw bij mijn familie in Woudsend doorgebracht. Het was wel vreemd zoveel eerder terug te gaan want ik vond het geweldig daar te zijn. Zoveel meegemaakt en zoveel genoten maar soms ook gehuild om de dingen die daar gebeurde en die ik zag. Wat een armoede. Zoveel bewondering gekregen voor het mooie werk in de kliniek en het weeshuis. Zoveel waardering voor de inwoners die ondanks hun armoede van het leven genieten. Velen leven bij de dag. Moeten dat ook omdat ze niet weten wat er morgen komt. Hoeveel eten er zal zijn.  Ins Allah.

Het was wel even wennen de kou, veel kleren aan, regen en ijzel maar de kinderen en kleinkinderen weer te kunnen zien, horen en aan kunnen raken gaf weer veel warmte Want ook dat is mijn wereld, mijn leven.
Ik hoorde een andere Gambia-ganger zeggen dat haar hart op twee plaatsen is. In Nederland en Gambia. Daar kan ik me nu wel iets bij voorstellen.
Mijn gedachten en gevoelens zijn nog veel daar maar ook al wel hier.
Vandaar dit schrijven.
Leuk en fijn dat jullie meeleefden en tot horens of ziens.

Lieve groeten Ria Boerman

Kukunjan Gambia

Kukunjan Gambia