Een heugelijke datum die nog altijd in mijn geheugen staat gegrift.
Nooit zal ik die vergeten, ook al was ik nog maar 7 jaar op die datum.
Op mijn huidige leeftijd, 82 jaar, ben je natuurlijk veel vergeten uit je jonge jaren, maar voor deze datum geldt dat niet. Ik had eigenlijk alleen maar oorlogsjaren meegemaakt en ik herinner me nog flauw enkele gebeurtenissen, maar deze dag zal ik nooit meer kwijtraken.
Het was zondag 15 april en voor dat we naar de kerk gingen werd mijn vader opgeroepen door de NBS (Nederlandse Binnenlandse strijdkrachten) om de strijders bij de Wellebrug bij Woudsend te versterken. Waarom juist hij? Ze hadden strijders nodig die wisten wat een gevecht inhield. Mannen uit het dorp die daarin ervaring hadden moesten opkomen. En dat gold ook voor mijn vader.
In 1931 was hij voor zijn nummer opgeroepen in militaire dienst en toen bevorderd tot korporaal. Zo moest hij begin 1940 weer opkomen om mee te vechten tegen de Duitsers. In Drenthe aan de grens vocht hij mee, maar dat hielden ze niet lang vol en moesten terugtrekken. Via Friesland gingen ze naar de Afsluitdijk waar intussen de gevechten gaande waren. Hun peloton moest naar de andere kant, bij Wieringerwerf om daar de Duitsers op te vangen als ze bij Kornwerderzand zouden doorbreken.
Dat is niet gebeurd omdat er toen gecapituleerd werd. Mijn vader ging in krijgsgevangenschap, na een aantal maanden kwam hij daaruit en weer thuis in Heeg. (dit heeft mijn moeder mij verteld) Met deze ervaringen van die tijd achter zich, werd hij gevraagd voor de strijd bij de Wellebrug.
Hoe die verliep heb ik nooit van hem gehoord. Maar weet nog heel erg goed het moment dat hij ’s avonds weer thuiskwam. Helemaal overstuur en aangedaan riep hij: ………………”It is foarby”…………………
De Duitsers zaten verscholen aan de zuidkant van de brug. Er kwam hulp van de Canadezen, uit Sneek, met een vlammenwerper. Die werd gericht en daarna 
afgevuurd. En de strijd was voorbij.
En zo was Heeg ook bevrijd.
Gerben Wierda