Postume toekenning Mobilisatie-Oorlogskruis aan Rein Hettinga (1906-1978)

23 juli 2020

in Verhalen

In augustus jl. is door het Ministerie van Defensie aan mijn vader Rein Hettinga postuum het Mobilisatie-Oorlogskruis toegekend. Ik heb deze onderscheiding voor hem aangevraagd, omdat ik vind dat ook zijn naam moet worden vermeld in de lijst van militairen die actief gevochten hebben bij de inval van de Duitsers in mei 1940. Mijn vader was, denk ik, te bescheiden om zoiets aan te vragen.

Ik heb me in de afgelopen tijd bezig gehouden met deze periode in het leven van mijn ouders. Mijn vader sprak er nooit over, maar had wel enkele spullen uit die tijd bewaard. Dat waren o.a. de puttees (beenkappen), ansichtkaarten en ook alle nummers (van november 1939 tot de capitulatie in mei 1940) van De Wacht, het blaadje dat elke 2 weken door de legerleiding werd verspreid onder de gemobiliseerde militairen. Het enige wat hij over die periode heeft verteld, was dat zij naar het strand bij Scheveningen gingen om daar schietoefeningen te doen. Omdat het, zowel voor mijn moeder als vader, een spannende tijd is geweest, wil ik hier graag iets over vertellen.

Mijn vader was in 1926/1927 gewoon dienstplichtige geweest, waarbij hij als kanonnier werd ingedeeld bij het 5e Reg. Veldartillerie in Amersfoort. Daarna is hij enkele malen voor herhalingsoefeningen geweest. Tot hij in augustus 1939 werd opgeroepen voor de Algemene Mobilisatie i.v.m. de oorlogsdreiging vanuit Duitsland en hij zich op 29 augustus 1939 moest melden in Oegstgeest. Daar werd hij  gelegerd  in de katholieke school naast de kerk.

Zoiets zal voor ieder een ingrijpende gebeurtenis zijn geweest. Dus ook voor mijn ouders. Zij waren ruim een jaar daarvoor getrouwd (28 april 1938), daarbij verhuisd naar Heeg, waar zij woonden op de Nieuwewal, en daar een handel in aardappelen, groente en fruit waren begonnen. Mijn vader ventte met een motorbakfiets in de streek rondom Heeg, terwijl mijn moeder in het berghok een “groentewinkeltje” aan huis had.  Zij was in verwachting van mijn oudste broer Jappie (Jacob Piet), die op 30 augustus 1939 werd geboren en dit jaar dus 80 jaar is geworden. Hoe een en ander toen thuis geregeld werd is mij niet bekend, maar gemakkelijk zal het  niet zijn geweest.  Jappie werd ten doop gehouden door Beppe Marijke Hettinga-Jorritsma (de 2e echtgenote van Pake Jacob Hettinga).

In september 1939 werd mijn vader overgeplaatst. Op een ansichtkaart schreef hij vlak daarvoor dat er geruchten waren dat ieder zoveel mogelijk werd overgeplaatst naar een plaats die dichter bij de woonplaats lag. Maar dat ging toch anders. Hij werd overgeplaatst naar Voorburg nabij het vliegveld Ypenburg. Later bleek dat de Duitsers het plan hadden de vliegvelden rondom Den Haag (Ypenburg, Valkenburg en Ockenburg) te veroveren. Hier werd hij ook weer gelegerd in een school nabij de Westvlietweg en Park Leeuwenbergh.  In februari 1940 werd hij ingedeeld bij de 13e Batterij van het 1e Regiment Luchtdoelartillerie.

En toen kwam in de nacht van 10 mei 1940 de aanval van de Duitsers en brak de hel los! Een felle strijd werd o.a. geleverd in Park Leeuwenbergh, waar mijn vader dus met zijn onderdeel ook bij betrokken was. De Duitsers kwamen met een overmacht aan vliegtuigen en parachutisten, maar de Nederlandse soldaten hebben zich heel goed verweerd. Op de eerste dag van de oorlog werd ca. 1/3 deel van de Duitse luchtvloot vernietigd.

Een uitgebreid verslag is te vinden in het boek “De Slag om Ypenburg” van de militaire historicus Lt.Kol. b.d. H. Brongers

Ook het onderdeel waar mijn vader bij ingedeeld was kreeg het zwaar te verduren. Mijn vader heeft altijd onderstaande foto bewaard. Op deze foto staan 10 dienstkameraden, die bij de gevechten daar zijn gesneuveld. Voor deze gevallenen is in Voorburg/Leidschendam een monument geplaatst met daarop de namen. Dit monument is bekostigd door de overige dienstkameraden van dit betreffende onderdeel. Blijkbaar is er toen ook een fotocollage gemaakt.

Op 26 mei 1940 ging mijn vader met “Groot verlof” en kon hij naar huis terugkeren. Uiteraard is hier nog veel meer over te vertellen, maar kan ik hele verhaal ook niet te uitgebreid maken. Ik houd me aanbevolen voor aanvullingen, die aansluiten op het bovenstaande.

(Hettinga, Friese families, blz. 348)  Door Sake Hettinga (zoon), Leeuwarden.