Sub titel: Die in de vroege morgen van 25 juli 1941 brandend neerstortte bij Boazum.
Deel VII Het Slot van een “vervolg verhaal” in meerdere delen.
Dit is het laatste stuk(je) van het verhaal over de Wellington IC R1397. We hebben gelezen, van hun opdracht en pech en van de “Wet van Murfy”, die hun vlucht naar Emden op die 24e en 25e juli 1941 kenmerkte, en hen 70 jaar vermist deed zijn, vervolgens ook van een paar gelukjes, dat een toevallige toeschouwer het voorval in een paar zinnen in zijn boekje beschreef met datum en tijdstip, het na jaren toevallig vinden van die notitie op het juiste moment, om daarna bij de juiste personen terecht te komen, mannen die al jaren zaten te wachten op zo’n meevaller, ja dat is puur geluk hebben.
Dit leidde tot een Plaquette bij de Crashplaats in 2011 en twee nieuwe grafstenen met de namen van de 6 bemanningleden op hun verzamelgraf in sept. 2015 op de Noorderbegraafplaats te Leeuwarden en uiteindelijk tot het erkennen van de “misser” door de R.A.F.in Engeland.
Vervolgens kon de verwerking/afsluiting van hun dood door de nabestaanden van deze 6 jonge Airman pas plaatsvinden, dat ze in vrede mogen rusten is onze wens.
Maar zoveel pech als deze bemanning had, zoveel geluk hadden de bewoners van Gaasterland en dan vooral die in de omgeving van Oude-/Nieuwemirdum en Sondel, want, wat was daar gebeurd, als de Engelsen en later ook de Amerikanen hadden geweten van die Radarstations in Marum en Sondel, en in1942 nog twee n.l. op de Waddeneilanden Terschelling en Schiermonnikoog, wèl dat is niet zo moeilijk te raden. Riek en ik hebben deze Radarstelling op Schiermonnikoog enkele weken geleden bezocht, deze was een jaar jonger dan die van Sondel en dus iets moderner, met al ronddraaiend Radarscherm op wielen i.p.v een 40 mrt hoge toren, een ondergronds dorp van 35 kleine en grote bunkers met een bemanning van zo’n 400 van de 600 Duitse soldaten die op Skier gelegerd waren, ze werkten gehéél afgezonderd en streng bewaakt in dit uiterst geheime complex; indien mogelijk, bezoek dit museum eens, alle materiaal is in de omgeving gevonden. De codenaam van dit complex is “Schlei”, is Zeelt een zoetwatervis, dit complex wordt aan de Westkant (dorpskant) beveiligd door de enorme Bunker “Der Wasserman” op het hoogste duin van Skier ooit gebouwd als Radarstation met Vaste Radartoren, maar die er niet is gekomen om zijn opvallende verschijning. Die modernere radars vielen niet op! Tussen Wasserman en Schlei ligt “Het Vredehof” soldaten grafveld.
Gezien de enorme verliezen aan vliegtuigen en bemanningen rond en boven Friesland en de omgeving, zoals Wadden- en Noordzee en IJsselmeer, dan waren die lokaties nèt zo vaak en massaal aangevallen geweest als de Vliegerhorst Leeuwarden en Brest in Frankrijk, die hen zoveel verliezen bezorgde in die oorlogsjaren. Er was daar niet véél héél gebleven in die omgeving, dat is wel zeker.
Er is n.l. géén enkele gerichte aanval op die locaties (de Radardstations) gedaan, de bommen die in Gaasterland zijn gevallen waren afkomstig van vliegtuigen die in de problemen waren geraakt, door Jagers of Afweervuur, en hun vracht (bommen) kwijt moesten, en die ze dus maar “ergens” lieten vallen om een noodlanding te kunnen maken. Aan het einde van de oorlog zijn er nog wel een paar Engelse aanvallen, gericht op de V2 Basis in de Rijster bossen geweest met Jachtvliegtuigen. Maar nooit op de Bunkers!
Verliezen van Vliegtuigen boven Nederland: zeker 5954 of méér toestellen totaal. Waarvan 3800 geallieerde toestellen n.l. 2817 Brits, 733 Amerikaans, 282 Nederl. en 13 Franse toestellen. Zo’n 1800 toestellen zijn nog steeds niet geborgen.
In Friesland op de vaste wal: 400 toestellen neergestort/neergeschoten, waarvan de Wellington IC R1397 op 25 juli 1941 de éérste was met doden onder de bemanning.
FT Einde