Ecuador en….. Galapagoseilanden (4)

De vlucht van Guayaquil naar het eiland Baltra een van de Galapagoseilanden duurt 1½ uur, en kunnen we de klok een uur terug zetten, want we zitten in een andere tijdzone.
Zijn we nu dan echt in Darwins paradijs beland… 1000 km uit de kust van Ecuador in de Pacific Ocean rond de evenaar?

Op het vliegveld worden we streng gecontroleerd, eerst door een voeten bad en bij de douane worden de tassen binnenste buiten gekeerd op verboden etenswaren en andere zaken die het ecosysteem van de Galapagoseilanden kunnen beïnvloeden. Het energie neutrale vliegveld Airport Seymour draait op zon- en windenergie. Het is opgebouwd met resten van het oude vliegveld, dat de Amerkanen in de Tweede Wereldoorlog aanlegden om van daaruit het Panamakanaal te verdedigen.

Met een bus rijden we over het vlakke woestijnachtige landschap van Baltra naar de veerpont. Voordat we in de kleine boot stappen zien we hoe onze koffers los op het dak gezet worden, nee er zit ook geen reling rondom, hopelijk halen ook de koffers de smalle oversteek naar het eiland Santa Cruz. We maken gelijk al kennis met de vogelwereld, pelikanen en fregatvogels scheren hoog boven ons en op de rotsen zitten de blauwvoet jan-van-genten.

De Galapagoseilanden, 13 grote en 6 kleine eilanden en talloze rotsklompen, zijn de toppen van vulkanen ontstaan door vulkanische uitbarstingen in de zeebodem. Geologisch gezien zijn ze erg jong, zo’n 4 à 5 miljoen jaar oud. De eilanden zijn in 1535 bij toeval ontdekt door het uit de koers geraakte schip van de bisschop van Panama op zijn reis naar Peru. Piraten en walvisvaarders gebruikten de eilanden voor het inslaan van vers water en reuzenschilpadden, deze werden opgestapeld in het ruim en omdat ze lang zonder voedsel en water konden, had je voor lange tijd voedsel aan boord. Geen wonder dat de dieren met uitsterven bedreigt werden. Pas sinds 1812 worden de eilanden permanent bewoond.

Op Santa Cruz gaan we eerst naar het reservaat van de reuzenschilpadden, die zo’n 150 jaar kunnen worden, een gewicht van 250 kilo kunnen bereiken en 1,5 m hoog worden. In de naweeën van een tropische bui wandelen we met een gids door de weelderige vegetatie van het reservaat, staan oog in oog met de reuzen schilpadden, zien de beroemde Darwinvinken, lopen door een enge glibberige lavatunnel, ontstaan toen een lavastroom aan de oppervlakte stolde, maar eronder bleef doorstromen.

Rijden dan naar Puerto Ayora in het zuiden van Santa Cruz waar de hotels en tal van restaurants en shops zijn en… veel toeristen. Het toerisme is aan strikte regels gebonden, je moet in het bezit zijn van een permit, kosten $100, er worden jaarlijks zo’n 200.000 bezoekers toegelaten. Hier bezoeken we het Charles Darwin Research Station, waar o.a. het fokstation voor jonge reuzenschilpadden (nog altijd bedreigd door uitsterven) en een museum is. Op de van leven verstoken eilanden zijn in loop der tijden planten en dieren vanuit Zuid-Amerika op een of andere manier hier terecht gekomen, en zich aanpasten om te overleven. Het beroemdst zijn de Darwinvinken, een groep van 13 soorten vinken, die naar men aanneemt van één originele soort afstammen.

De Engelse natuuronderzoeker Charles Darwin kwam in 1835 op z’n rondreis om de wereld met de Beagle op de Galapagoseilanden. Hij ontdekte dat er veel unieke dieren en planten voorkwamen, die zich per eiland iets anders ontwikkelden. Op grond van deze ontdekkingen ontwikkelde hij de theorie van de evolutie.

We gaan naar de haven van Puerto Ayora om een eerste boottocht te maken en zien dat zeehonden her en der op banken en op de grond onverstoorbaar liggen te slapen. Met 10 personen gaan we in een bootje varen we naar een eilandje waar zeeleeuwen op de rotsen liggen te zonnen, en vlakbij onze boot is een gevecht gaande tussen haaien, de staarten slaan wild in het zeewater. Wandelen op een eilandje over de rode rotsige lavagrond waar doornige struiken en boomhoge cactussen groeien. Op de rotsen zitten de zwartgrijze angstaanjagend uitziende zeeleguanen, maar ik vind het schitterende beesten. Gevaarlijk zijn ze niet, ze leven van zeewier, waarvoor ze soms wel tot 10m diep moeten duiken. Als ze net uit zee zijn gekomen kunnen ze een slok zeewater naar je spuwen.

Prachtig zijn ook de grote oranjerode Sally Lightfood krabben, die een wedloop houden over de rotsen. Op de Galapagoseilanden mag je alleen onder begeleiding van een inlandse gids de natuur in. Alles gaat heel gestructureerd, je treft nooit een andere groep. Je mag niet van de paden af, dit om schade aan vegetatie te voorkomen en op 2 mtr afstand van de dieren blijven.

’s Middags gaan we zwemmen in de Pacific, en moeten we 3 kwartier in de hitte over een pad door een wildgroei aan vegetatie lopen, hagedissen kruisen ons pad en de spotvogel blijft gewoon zitten. Op het hagelwitte strand brand je, vanwege de bijzondere ecologische structuur niet eens je voeten. Half in de schaduw liggen zeeleguanen kriskras over en door elkaar in diepe slaap. In de baai wijst onze gids ons op een baby haai, en daar moeten wij zwemmen…

Weer een morgen vroeg op en gaan we met een kleine boot full speed over een ruwe zee naar South Plaza. De achterklep raakt los en het water golft naar binnen, met een touwtje wordt het vastgemaakt. Het serviesgoed glijdt van de tafeltjes en je moet naar de horizon blijven kijken om niet misselijk te worden. Met een rubber bootje worden we naar het eiland gevaren. Op de dam verspert een zeeleeuw ons de weg, die zijn pubs in het ondiepe water in de gaten houdt, vanwege de haaien die hier op de loer liggen.

Onze gids jaagt hem met zacht hand het water in. In de schaduw onder een reuzencactus zit de zwaluwstaart meeuw te broeden, mooie vogels, wit met grijze kop en rode rand om de ogen. Deze meeuwen jagen nachts. In de vroege morgen zie je ze in groepjes weer landinwaarts vliegen. Landleguanen kruisen ons pad, deze hebben een gelige kleur en zien er niet zo eng uit als de zeeleguanen. Verscholen onder struiken liggen zeeleeuwen en zien we een jong bij z’n moeder drinken. Het is een unieke belevenis dat je zo dicht bij de dieren kunt komen. Je raakt niet uitgekeken!!!

Het is mooi geweest en als afsluiter zetten we ’s avonds de bloemetjes buiten.

De volgende dag steken we weer over naar het eiland Baltra voor de vlucht via Guayaquil naar Schiphol.

Mariet Swart