Na een jaar voorbereiding was het dan eindelijk zo ver. Elf jongeren uit Heeg en Blauwhuis zijn per trein vertrokken naar Belarus (Wit-Rusland) samen met hun begeleiders om daar de medemens te gaan helpen. Allerlei acties zijn het afgelopen jaar gevoerd om geld bij elkaar te krijgen om de reiskosten te kunnen betalen. Ook mede dank zij sponsors is het mogelijk om deze reis te maken. Ze gaan heen met een lege rugzak en komen terug met iets wat niet in een rugzak past. We noemen het levenservaring. Een ervaring die persoonlijk is. Een ervaring die je je hele leven met je meedraagt.
De groep vlak voor hun vertrek uit Heerenveen.
Vrijdag 15 juli om 16.00 uur zijn we vertrokken uit Heerenveen en zondagmorgen om 04.00 uur aangekomen in ons verblijf: de school van Cholopenischi. Zondag hebben we eerst een rondleiding door de school en het dorp gehad. De school staat aan de hoofdweg die geasfalteerd is, maar al snel kwam je op zandwegen/paden. De huisjes zijn kleine houten huisjes met asbest dakplaten, vaak wel met elektriciteit maar zonder stromend water. In Heeg staan geen vergelijkbare huisjes.
Zondag hebben we een inventarisatie van de werkzaamheden gemaakt, en daar kwam één huisje, wat in erg slechte staat was, duidelijk naar voren. We werden getipt door de directrice van de school. We denken ook aan de persoonlijke omstandigheden van de bewoonster. Het huisje was van een alleenstaande jonge vrouw met 2 kinderen. Altijd aan het werk op de Kolchozen (=staatsboerderij) . Zij moet werken van 0.500-10.00 van 12.00-15.00 en van 18.00-22.00 uur, 7 dagen per week en heeft recht op 3 vrije dagen in de maand. Ze moet lopende naar haar werk wat 2 km vanaf haar huis is en voor haar boodschappen moet ze 5 km lopen. Zij verdient € 400,- per maand, waarvan zij het grootste gedeelte weer moet afstaan aan de prioet waar haar kinderen tijdelijk verblijven. Daarna houdt zij € 7,50 per maand over om van rond te komen. Haar huisje van 4×6 mtr verkeerde in erbarmelijke omstandigheden. Haar tuin was een chaos met onkruid van op sommige plaatsen een meter hoog, met in de achtertuin een Frans toilet (’t hûske) en kippenhok met daarin kadavers.
Ze verbouwde haar eigen groenten.
Ter verduidelijking: steeds meer werd duidelijk dat ze er echt geen tijd voor heeft en steeds meer bezig is met overleven. Haar huisje van binnen was smerig, donker, veel kieren in plafond en vloeren, ramen die kapot waren, waren dicht getapet. Haar woonkamer was tevens slaapkamer, achter een gordijn stond een bed. De wanden van haar huisje had zijn zelf geïsoleerd met kartonnen dozen. Zij had 3 poezen om het ongedierte op afstand te houden, deze kregen alleen wat melk. De keuken bestond uit een paar oude kastjes, een redelijk fornuis en een oude koelkast waar alleen wat water en melk in stond.
De blik in de ogen van deze vrouw was zo triest. Zij staat helemaal alleen op de wereld, heeft geen ouders of verdere familie meer en het enige waar zij naar toe leeft en waar zij voor gaat is, de hoop dat straks haar kinderen weer bij haar mogen wonen. Zeer onder de indruk kwamen we daar vandaan, deze vrouw verdiend het om geholpen te worden. Het besluit om haar te helpen was dan ook al snel genomen.
Het huisje wat we opgeknapt hebben.
We hebben in haar woonkamer de wanden geïsoleerd en voorzien van wandplaten. De bedoeling was om één wand te doen, maar de bewoonster werd zo enthousiast, zodat na onze eerste werkdag daar, zij ’s avonds de andere wanden ook helemaal schoon had gemaakt, en wij die toen ook maar geïsoleerd hebben. De wandplaten zijn geschilderd en de bewoonster zal zelf het behang wat ze van ons heeft gekregen erop plakken. Ook is er een nieuwe vloer in het huisje gekomen, en is voor het toilet achter in de tuin een nieuw gat gegraven en een nieuw toilet op gemaakt, nu met zitting wat daar een hele luxe is. Toen we er de eerste keer kwamen was de sprankeling uit de ogen van de vrouw, maar toen we klaar waren kwamen er weer lichtjes in.
Hopelijk ziet ze weer een toekomst voor zich.
School:
Vanuit een paar scholen in Drachten hadden we 21 schoolborden gekregen. Deze hebben we opgehangen, zodat elk klaslokaal weer een goed schoolbord heeft. De schoolborden die er waren, verkeerden in zeer slechte staat. Ook hebben we enkele lokalen opnieuw behangen. De reacties van de leerkrachten waren heel erg warm!
Er wordt een nieuw gat in de grond gegraven voor ‘t nieuwe toilet.
Omdat niet alle kinderen elke dag thuis goed eten krijgen, krijgen zij op school elke dag een warme maaltijd. De keuken van de school was in zeer slechte staat. Leidingen hangen los, kranen lekken, tegels afgebroken, los of missend, vaak met ongedierte eronder. Wat er aan tegels op de vloer lag was een verscheidenheid aan tegels. Het fornuis was niet meer vertrouwd, moest ’s morgens al aangezet worden om ‘s avonds goed te kunnen gebruiken en kon ook niet meer volledig gebruikt worden, alleen op de rand.
Er is een muur in de keuken vervangen, omdat er te grote scheuren in zaten om nog te kunnen repareren. De wanden en vloer zijn opnieuw betegeld, en er komt een nieuw fornuis in. Verder zijn er veel kleine klusjes in de school gedaan.
De laatste avond werd ons een afscheidmaaltijd aangeboden, klaar gemaakt door enkele leerkrachten. Daarmee wilden zij ons bedanken voor al het werk. Je moet daar niet vreemd opkijken, als je enkele uren zonder water of elektriciteit komt te zitten. Dit gebeurde de afgelopen 2 weken ook een paar keer en is daar heel normaal. Ook kwam het hele dorp zonder water te zitten omdat wij in school in de keuken bezig waren en het water afgesloten moest worden.
Puin uit de keuken wordt met paard en wagen weggevoerd.
Ook is niet alles altijd verkrijgbaar, zo hebben wij eens geen suiker te kunnen krijgen, en een andere dag konden we geen melk en karnemelk krijgen. Al met al 2 goede weken daar gehad, en als je ziet hoe blij je de mensen daar gemaakt hebt, geeft dit je een heel voldaan gevoel!
Namens de hele Belarusgroep,
Rein Leenstra en Vronie v.d. Pol
P.S. Meer foto’s kunt u zien op www.belarus.waarbenjij.nu