In fladderke “…en fierders alles bêst!”
It is yn it foarjier fan 1967 as Lútsen de Kooning fan Heech nei Drylts fietst om dêr op it gemeentehûs meidieling te dwaan fan it feit dat syn frou juster in soan fan goed seis kilo op ‘e wrâld holpen hat. De earste soan, de âldste. Dat liket goed foar de buorkerij. Lútsen en syn frou sprekke ôf dat de lytse jonge de namme fan Lútsen syn heit meikriget: Feike.
Ûnderweis nei Drylts fernimt Lútsen dat de earste soan fan prins Claus en prinses Beatrix niiskrekt de namme fan Willem-Alexander meikrigen hat.
“Willem-Alexander, moaie namme!” tinkt Lútsen.
De ambtner op it gemeentehûs stekt him de hân ta oer de balie en felisitearet him.“Hoe sil de jonge hjitte?” freget er.
Sûnder omtinken seit Lútsen: “Willem Alexander.”
“Moaie namme”, seit de ambtner.
“Willem Alexander de Kooning… asjebleaft, skriuw dat mar op!”
As er thús komt en syn frou it trouboekje sjen lit sjocht hja raar op.
“Dat sil jim heit moai fine…!” seit se.
“’t Is ús jonge” seit Lútsen “ en wy jouwe him dizze namme. Klear!”
Sûnt dy tiid giet de lytse jongen fan Lútsen en de frou troch it libben as Willem Alexander de Kooning.
As de jonge Willem Alexander tweintig wurdt krijt syn heit Lútsen in hertynfarkt. De dokter derby en de sikeauto en as de wjerljocht nei it sikehûs yn Snits. Dêr wurdt Lútsen opereard. Mei in hânfol omliedingen mei er wer nei hûs ta. Hy moat it no wol in bytsje kalmer oan dwaan op ‘e buorkerij, mar Willem Alexander kin him al aardich rêde mei it spul. It duorret net lang dan is de heit ek wer op it appel. Fyftjen jier giet it goed mei de heit en de soan en de buorkerij en mei it hert.
Dan begjint it hert wer op te spyljen. Tekoart oan lucht. Nei de dokter. Dokter bellet it sikehûs. Lútsen kriget nije pillen – jouwe meer lucht. Noch net genôch.
“Dan moatte wy jo ûndersiikje”, seit de spesjalist.
Katheterisaasje, troch de ljisk. Ien fan Lútsen syn slachieren blykt in stikhinne ticht te sitten. Der moat in stent yn, wer fia de ljisk. It pleatsen fan ‘e stent giet goed, mar as Lútsen in pear dagen letter de hûn útlitte sil dan wol syn poat net meer mei.
“Dêr soe min dochs gek fan wurde!” spat er. It jout him neat – hy moat op’e nij opereard wurde. Wer nei ’t sikehûs, wer op bêd, wer in prip yn ‘e rêch.
“Ik sjoch it al”, seit de spesjalist by it operearjen, “der is in fladderke losrekke en dat blokkearet de bloedtrochfier”.
Mei in hiel lyts skjirke knipt er it fladderke los. De operaasje slagget. Lútsen mei nei in pear dagen nei hûs ta mar moat it noch wol kalm oan dwaan. It skuorke fan ‘e operaasje moat eerst ticht wêze.
It duorret Lútsen einliks fierstente lang. Fan grimmitichens skuort er syn klean fierstente rimpen oan en dermei in stik fel fan syn skonk. “Buurthelp!” seit de dokter, “moarns en jûns…”
“Ferhip mar!” tinkt Lútsen, “dat doch ik sels wol…”
En it moat sein wurde – it slagget him ek noch.
Ûnderwilens sjogge de buorren Lútsen soms wol en soms hiele skoften net. De famylje wol ek wolris witte wat er no mei Lútsen krekt oan ‘e hân is.
“Skriuw se allegeare mar in brief”, seit er tsjin syn soan, “en fertel se mar dat alles no achter de rêch is…”
En sa kin it gebeure dat de buorren en de famylje fan Lútsen en syn frou dizze dagen in e-mail-berjocht krije mei it komplete ferhaal, mei bloedwearden en dikke knibbels en prippen yn ‘e rêch. It berjocht eindigt as folgt: “… Fierders is alles tige goed mei ús heit.
Groetnis fan Willem Alexander de Kooning.”
Symon van der Meer