Yldau Gijsen haar zeilreis – traject Tall Ships Races – van Harlingen naar Noorwegen.
Op 5 juli begon ik aan een prachtige ervaring, meezeilen met allemaal jongeren afkomstig uit verschillende landen op de Wylde Swan naar Noorwegen!
Niet wetend wat ik kon verwachten van deze reis ben ik na een voorbereiding van een jaar aan boord gestapt van de Wylde Swan.
6 juli zijn we uitgevaren en begonnen aan de reis naar Noorwegen. No Internet… No SMS… No Facebook, Only the ocean!
de Wylde Swan
En dan ben je weer thuis, thuis na zo’n geweldige reis. Ja, dat was het zeker! Als ik mensen tegenkom op straat en ze vragen hoe mijn reis was, is mijn antwoord dan ook standaard: ‘geweldig’. Het liefste zou ik het hele verhaal van voren af aan vertellen, maar dan ben ik wel even bezig. Daarom hier even een kort verslag in de sylboade over mijn reis op het zeilschip de Wylde Swan naar Noorwegen.
Zaterdag 5 juli was het dan echt zo ver. De dag waarop mijn reis naar Noorwegen zou beginnen. De dag waar ik al ruim een halfjaar naar uitzag en hard voor heb gewerkt om mijn geld bij elkaar te verdienen. Een beetje zenuwachtig liep ik met mijn tassen en gitaar het schip op. Ik kreeg een slaapplek aangewezen in een gezamenlijke slaapruimte waar nog 32 andere crewleden sliepen. Nadat ik mijn tassen op bed had gelegd hoorde ik drie keer de bel. Dit betekende verzamelen op het dek! Eenmaal hier aangekomen werd ik ingedeeld in ‘the red watch’ samen met nog 10 andere jongeren. Wij moesten wachtlopen van 00:00 – 04:00 ’s nachts en ’s middags van 12:00 tot 16:00. Verder kregen we uitleg over de regels aan boord en over de voertaal, ENGELS!
Na een kort nachtje was op zondag 6 juli de sail out. Zondagnacht had ik ook mijn eerste nachtwacht. Dit was een vrij rustige nacht waar ik vooral veel heb gepraat met mensen die ik heb leren kennen. Ik zat bij mensen op het schip uit allerlei verschillende landen… Van Polen tot Texas, je kon het zo gek niet bedenken! Ook mocht ik sturen. Wauw, in je eentje zo’n groot schip besturen… dat is toch wel heel gaaf. Maar na een rustige zondag en maandag begon dan het echte zeilen. Ja, ons schip kwam in de storm en dat was geen pretje. Tot mijn verbazing heb ik gelukkig geen last van zeeziekte gehad, maar 25 van de 33 crewleden lagen plat of waren aan het visjes voeren (kotsen) Dit was dan ook het moment om te laten zien hoe sterk onze band als groep was, hoe goed we het van de zeezieken konden overnemen! Iedereen deed hard z’n best om de boot een goede koers te laten varen, de zeezieken te helpen en natuurlijk schoonmaken… Ja, dat hoorde er ook bij.
Elke dag in de wacht van 12:00 tot 16:00 was er een uurtje happy hour. Dit betekende dat iedereen moest schoonmaken. Incl. de mensen die geen wacht hadden. Gelukkig hadden we een topgroep en deed iedereen erg zijn best! Na twee dagen flinke storm werd het weer rustiger en daar was iedereen blij mee. De donderdag naar de storm werd de boot helemaal tiptop schoongemaakt en voelde iedereen zich weer een beetje fris. Nouja, fris kon je jezelf niet echt noemen. De meesten hadden al sinds vrijdag of zaterdag niet meer gedoucht en zouden ook niet meer douchen totdat we in Noorwegen waren. Dit kwam doordat de watertanken bijna leegwaren en daarom kwam er een slot op de douches. Maar ook dit was geen ramp. Je rook elkaar al niet eens meer, haha. Na die dagen in de storm kon je echt merken dat de groep hechter werd en dat was een fijn gevoel, niemand viel erbuiten.
Toen de zon eenmaal was teruggekeerd en het dek weer moest worden schoongemaakt vonden de meesten het toch wel tijd voor een douche. De zwembroeken en bikini’s werden opgehaald en één voor één namen we een zoutwater douche. Ook werd er die middag volop muziekgemaakt aanboord, want ik was niet de enige muzikant aan boord! Maar na het muziek maken moest er weer hard worden gewerkt! De zeilen werden weer gehesen en de wind nam weer iets toe.
Uiteindelijk zijn we donderdag gefinisht. Deze finish lag uiteraard midden op zee. Hierna kregen we als groep de keuze of we nog twee dagen wilden doorzeilen of dat we rechtstreeks naar Noorwegen zouden varen. Aan het eind van de middag koos iedereen ervoor om nog door te zeilen en hiermee het vrijheidsgevoel zolang mogelijk vast te houden. Uiteindelijk zijn we dan zaterdag aangekomen in Frederikstad. Met een dubbelgevoel stapten we aan land. Enerzijds blij om weer aan land te kunnen stappen na 7 dagen en nachten alleen maar zee te hebben gezien, anderzijds een beetje verdrietig om het vrijheidsgevoel weer los te moeten laten. Na twee geweldige dagen en nachten in Noorwegen ben ik maandagochtend om 6:00 uur weer in de bus gestapt die ons weer terug bracht naar Harlingen! Hiermee werd deze avontuurlijke zeereis maandagnacht tot een einde gebracht.
En nu, terugkijkend op deze reis, een reis vol avontuur, nieuwe vrienden en een geweldige zeilervaring, mis ik het toch wel erg! Ik zou zo weer meegaan