“Een dorp moet haar dorpshuis koesteren…”
De vrouw die deze uitspraak aan de koffietafel deed, heeft vanaf 2008 heel veel energie en tijd, gegeven aan een vrijwilligersklus die niet de gemakkelijkste was. Zitting nemen in een bestuur van een professionele instelling. Jacqueline Nipperus heeft het toch gedaan. Het besturen van een multifunctioneel centrum als it Heechhûs is niet even een simpel klusje dat je er als hobby bij doet. Dat vraagt een professionele houding, omdat je de verantwoording hebt voor personeel, gebouw en materieel. En daarnaast is een visie nodig om een dorpshuis die plek te laten behouden in de gemeenschap waarvoor het dient. Soms is dat roeien tegen de stroom van allerlei maatschappelijke en politieke ontwikkelingen in.
Toen Jacqueline aan die missie in 2008 begon, was ook voor haar niet altijd alles duidelijk hoe de koers in de daaropvolgende jaren zou zijn. Maar ze stapte in toen al duidelijk werd dat het voortbestaan van het Heechhûs alleen mogelijk was, als er ook een omslag zou worden gemaakt in het beleid, met o.a. meer plaats voor vrijwilligerswerk. Daarbij kwam dat de plannen en activiteiten rond een stevige verbouwing al gaande waren en voortgezet dienden te worden.
Jacqueline heeft de afgelopen 6 jaar een hele ontwikkeling meegemaakt en nu ze straks in juni 2015 met dit stuk vrijwilligerswerk gaat stoppen, is het tijd om eens terug te kijken. We doen dat bij de houtkachel met verse koffie.
Een dorpsmens is ze, los van de vraag wat dat eigenlijk precies is. Ze voelt zich al 36 jaar thuis in ons dorp. Het kleinschalige, de gemoedelijkheid, en ook het water, hebben altijd al aantrekkingskracht op haar uitgeoefend, ook in haar jeugd die ze doorbracht bij de Oranjesluizen in Amsterdam Noord. Maar door de zeilsport en de liefde vond ze haar plekje in Heeg. Naast haar werk als dansdocente bij Het Centrum voor de Kunsten was ze al snel betrokken bij de organisatie van diverse culturele evenementen in ons dorp, denk aan haar vele jaren bij Heechspanning en openluchtspelen als bijv. de Palingopera.
Haar deskundigheid, ervaring, en haar netwerk heeft ze met volle overgave ingezet voor dit soort activiteiten binnen onze gemeenschap. Jacqueline vindt het belangrijk dat je iets van je talenten inzet om de woongemeenschap om je heen leefbaar te maken en te houden.
De uitdaging om de mensen om je heen enthousiast te krijgen voor ideeën en idealen die jezelf en samen met anderen hebt, gebruikmakend van het “mienskipsgevoel”, de goede energie die je in een kleine gemeenschap kunt hebben. Iets wat ze in haar jeugd al heeft geleerd van haar ouders. En als consulente bij Keunstwurk bracht ze nog meer culturele bagage mee naar diverse activiteiten binnen ons dorp. Een leerzame periode waarin je leert omgaan met weerstanden, maar ook met mogelijkheden om leuke dingen met elkaar op te bouwen. De kick die het geeft als een project lukt en mensen enthousiast zijn. Ze heeft in die jaren waarin ze meebestuurde in de evenementen-organisaties veel kennis en ervaring opgedaan die de afgelopen jaren ook te pas kwamen bij haar nieuwe taak als bestuurder van it Heechhûs.
Maar ze ontdekte ook dat dit een andere manier van besturen is. Een periode voor haar die een appèl deed op andere eigenschappen en vaardigheden. Maar Jacqueline is een doorbijter, als ze ergens aan begint dan maakt ze het ook af. Terwijl de ontwikkelingen in de afgelopen jaren heus wel eens aanleiding hebben gegeven om te zeggen: bekijk het maar.
Aan de ene kant dus de uitdaging om nieuwe dingen te leren en in haar pre-pensionale periode toch actief te blijven, aan de andere kant de zware verantwoordelijkheid voelen die je als bestuurder van een MFC hebt.
Het gaat immers om mensen die er werken of als bezoeker binnen komen, het gaat om financiën, de tent draaiende kunnen houden, het gaat om gebouw en materieel, en dan nog de visie en betekenis die je als dorpshuis hebt in onze gemeenschap.
Lange termijn denken en leren dat veranderingen soms langzamer gaan dan je zou willen. Spanning tussen ideaal en werkelijkheid, omgaan met weerstanden en concurrentie. Omgaan met de langdurige verantwoordelijkheid. die je ervaart als “vrijwillige” werkgever.
Maar ook genieten van momenten dat iets lukt en je samen als bestuur, personeel en vrijwillige medewerkers weer een stapje verder bent..
Na zes jaar is het wel even genoeg voor Jacqueline, tijd voor nieuwe mensen die nieuwe dingen kunnen inbrengen. Maar Jacqueline kijkt met voldoening terug op de afgelopen jaren in it Heechhûs. Begonnen in een klein mannenteam, met belangrijke beleidsstappen, nu de laatste jaren in een vrouwenteam. Ze heeft ontdekt dat elk bestuur veel voor zijn kiezen krijgt, maar ook in staat is om iets goed op te bouwen, van uit het verantwoordelijkheidsgevoel voor de plek waar je woont. Met bewondering kijkt ze naar de mensen om haar heen waarmee ze heeft mogen samenwerken. Toen en nu. Op de vraag of ze het ook gedaan had als ze alles van te voren had geweten zegt ze na even nadenken: “ja, zeker weten”.
Jacqueline houdt er een goed gevoel aan over, de komende maanden nog een eindspurt en in juni hoopt ze haar bestuursstokje over te kunnen dragen aan een nieuwe opvolger. Ze denkt daarbij zelf aan iemand die kan meehelpen de commerciële tak van it Heechhûs verder te ontwikkelen. Want dat het niet alleen maar ” liefdewerk en oud papier” is, dat heeft ze wel ontdekt.
Het wordt een hele toer om bij afnemende subsidies, toenemende concurrentie, maatregelen van de overheid, hogere kosten van exploitatie en onderhoud, toch als dorpshuis op z’n minst quitte te blijven draaien enerzijds en anderzijds je rol als ontmoetingscentrum te blijven vervullen. De plek waar verenigingen en commissies kunnen samenkomen, waar gebiljart en gesport kan worden, waar koren kunnen zingen, vergaderd wordt en feesten kunnen worden georganiseerd. “Koester je dorpshuis”, is haar advies aan de bewoners van Heeg, “zorg dat het gevuld blijft, jullie hebben een huiskamer die het hele jaar open is en waar ieder terecht kan, als groep of als individu”.
Op haar vraag wat ze straks gaat doen, komen de hobby’s op tafel, en besturen doet ze ook nog bij de tennisclub. Maar straks is er meer tijd voor zingen, naaiwerk, wandelen, het water op met de kano of de zeilboot, of weg met de caravan, genoeg te doen dus.
De momenten van even nadenken voordat ze een antwoord gaf, laten zien hoe Jacqueline de afgelopen jaren haar schouders onder It Heechhûs heeft gezet. Bedachtzaam en zorgvuldig, maar ook met vol enthousiasme en doorzettingsvermogen. En een hartelijke lach.
Nu alvast reuze bedankt voor al je inzet, energie, tijd en creativiteit.
En wie haar wil opvolgen, meld je gerust bij haar of andere bestuursleden.
Na ons gesprek voor dit artikel, schuift ze direct door naar een kort vergaderingetje over klimaat- en energiebeheersing in It Heechhûs.
Het (vrijwilligers-)werk is nog lang niet klaar.
Gerben P.