Als ik wakker wordt hoor ik dat de regen met bakken naar beneden komt en belooft het weerbericht ons maar 13 graden… hoezo Indian Summer!!! Voor het ontbijt moeten we ook nog buitenom naar Denny’s elders op het terrein. Maar als ik op mijn bordje gebakken aardappels met roerei en spek zie, wordt ik blij, voor mij liever geen zoet Canadees brood! Bij Revelstoke op de westhelling van de Columbia Mountains begint het binnenlandse regenwoud… doet vandaag zijn naam eer aan… In het Mt. Revelstoke Nat. Park zitten van april tot oktober veel beren… onder paraplu’s wandelen we over een vlonder pad tussen de 500 jaar oude Giant Red Ceders door, waaronder de 1 m hoge moerasaronskelk groeit, maar de beren houden zich schuil…
Via het nauwe dal van de Illecillewaet River (Indiaans voor ‘stromend water’) rijden we Glacier Nat. Park binnen, een sub arctisch gebied met zo’n 400 gletsjers. Stoppen bij het info Centre op de Rogers Pass (1327m), vernoemd naar majoor Rogers die opdracht kreeg een doorgang door de Rocky- en Selkirk Mountains te vinden voor de Canadian Pacific Railway. Mocht het lukken dan zou de pas naar hem vernoemd worden en zou hij een bonus van $5000,- krijgen. De cheque heeft hij nooit verzilverd, het was de uitdaging, ‘I’m not here for the money’. In 1881 vond hij een doorgang en in 1885 werd de coast to coast spoorlijn voltooid.
wolkenflarden langs de Rockies
In 1962 werd hier ook Highway 1 de belangrijke route tussen oost en west Canada voltooid. Binnen staan o.a. opgezette grizzly beren (door aanrijdingen gesneuveld), witte berggeiten en cougars (poema’s en een van de gevaarlijkste dieren). In dit gebied valt erg veel sneeuw en is er vaak lawine gevaar, de sneeuwmassa’s worden dan met houwitsers door het leger opgeblazen. Het mag dan regenen maar het is toch genieten, de wolkenflarden langs de bergen met op de toppen al verse sneeuw en bomen in prachtige herfstkleuren maken het wel heel bijzonder. Vanaf nu geldt ‘mountain time’ en moeten we de klok een uur vooruit zetten.
In het stadje Golden moet de bus getankt worden en kunnen we zelf ook wel weer wat brandstof gebruiken. Bij Tim Hortons, dé koffie en zelfservice keten van Canada opgericht door ijshockeyer Tim Hortons, neem ik een ‘Mocha’ een mix van koffie en chocola en trakteer ik mezelf op een blueberry cheesecake, oké loze calorieën… maar ik wil deze reis alleen maar gebak als lunch…
We vervolgen onze weg langs de Kicking Horse River, soms diep beneden ons dan weer op gelijke hoogte, zien af en toe een meer dan honderd wagons tellende trein. Stoppen op de Kicking Horse Pass (1643m) in de Rockies, vanhier heb je uitzicht op de Spiral Tunnels waar in de bergen 2 ondergrondse lussen het hoogte verschil tot 2,2% gereduceerd hebben. Tussen 1885 tot 1909 moesten treinen een hoogte van 45m per kilometer in dit nauwe dal met steile bergen overwinnen en gebeurden er de nodige ongelukken. Als je geluk hebt kun je de locomotief de bovenste tunnel uit zien komen terwijl 15 m lager de laatste wagons de tunnel ingaan, maar wij hebben pech…
Over de pas rijden we de provincie Alberta binnen en lacht de zon ons toe, maar het is bepaald geen Indian Summer met maar 7 graden. We volgen de Bow River, langs de weg een woud aan iele berkenbomen en door kevers aangetaste naaldbomen met alleen in de top nog wat bruine naalden, een bizar gezicht, met de machtige kale rotsen van de Rockies op de achtergrond. Maken bij Banff nog een wandeling hoog boven de Bow River voor we ons hotel in skioord Canmore opzoeken. Er wacht ons nog een verrassing… aan de rand van Canmore staat zowaar een wolf aan de kant van de weg… we geloven onze ogen niet… Had ik al steeds een groot onderkomen, keuken, eethoek en zithoek met TV, slaapkamer met TV en badkamer, nu moet ik voor m’n queensize bed een verdiepinkje hoger en heb ik een fenomenaal uitzicht op de Rockies. ’s Morgensvroeg zet de opkomende zon de toppen van de Rockies in een roze gloed… schitterend!
de zon zet de Rocky Mountains in een rode gloed
Lake Louise
Het is nul graden als we om 8 uur vertrekken naar Lake Louise een van de mooiste plekjes in de Rockies vlakbij Banff. Langzamerhand wint de bewolking het weer van de zon en zitten we in de mist. Bij Lake Louise aangekomen lopen we vanaf de parkeerplaats door wat vers gevallen sneeuw naar het meer. Van de bergwereld rondom het smaragdgroene meer is door de mist weinig te zien, tot de zon probeert door te breken en een lichtinval teweeg brengt om stil van te worden. Hoewel het er niet stil is… hier worden busladingen mensen uit alle uithoeken van de wereld gedropt! Gaan in Banff (1384m) met de gondel (staan wel een uur in de rij) naar Sulphur Mountain (2285m), krijgen een uur om daar rondtekijken, genieten niet alleen van het uitzicht…
Clark’s notenkraker
de Clark’s notenkraker die uit je hand eet en
een mantelgrondeekhoorntje stelen de show!
mantelgrondeekhoorntje
In Banff moet er nog wel even geshopt worden, maar wij houden het bij een lekkere warme Mocha en natuurlijk een stuk taart…
Terug in Canmore wacht ons een buffet, naast een warme groentenmix staat er ook een grote bak rauwe spinazie, de meesten lopen eraan voorbij, maar oké ik ga de uitdaging aan en met de frambozensaus is het best lekker, volgens Ricky is het in Canada heel gewoon om rauwe spinazie te eten. De toetjes zijn ook niet te versmaden, nee geen vla, yoghurt etc. maar ‘squares’ blokjes chocolade cake met verschillende vullingen, mierzoet en overheerlijk, maar… ’s Avonds in de bar speelt een band, met een geweldige saxofonist, heerlijke blues. Alcohol kost in Canada een paar centen, zo’n 7 dollar voor bier en 10 dollar voor wijn, ‘gelukkig’ moeten we ’s morgens altijd vroeg uit de veren, doorzakken is er niet bij.
We keren de Rockies de rug toe, maar we komen terug want nog geen beer gezien… Highway 1 voert ons door een heuvelig prairie landschap, met hier en daar bosschages, veebedrijven met grote graansilo’s, vleeskoeien in het land (melkvee komt niet buiten) en natuurlijk de jaknikkers want Alberta is cowboy- en olieprovincie. Uit het niets rijzen de skyscrapers van Calgary op, een booming city, in 125 jaar gegroeid van 0 tot 1 milj. inwoners uit alle werelddelen. In Alberta is voor iedereen die werken wil werk te vinden. Je betaald geen btw, de ziektekostenverzekering is gratis en 1 keer per jaar mag je een lichaamscheck doen, maar je moet wel de ambulance, medicijnen, tandarts en oogarts zelf betalen. We rijden langs het Canada Olympic Park (winterspelen 1988) naar de schaatstempel van Calgary, de Olympic Oval. Zelf een baantje trekken is er niet bij, want er wordt druk getraind door ijshockeyers en shorttrackers en allrounders. We doorkruisen de stad langs de Calgary Tower, Fort Calgary en het Stampede Park, waar in juli altijd het grootste wildwestspektakel ter wereld plaats vindt. Zelf raak ik nooit uitgekeken op de moderne architectuur van de hoogbouw. We bezoeken het Heritage Park een openluchtmuseum met gebouwen uit de tijd van de pioniers.
Rijden naar Red Deer, droppen onze bagage bij het Sandman hotel en rijden door naar Lacombe voor een kennismaking met de Huttery’s (Can. Mennonieten). Een gemeenschap van zo’n 50 mensen die heel sober leven (minder sober dan Amish), wonen in de ‘lange jammer’ zonder TV, iedere avond om 6 uur naar de kerk. Vrouwen dragen lange zwarte kleding en hebben een kapje op, kinderen lopen er bij als ‘Ot en Sien’. Ze zijn zelfvoorzienend, houden vee en verbouwen hun eigen producten, wat over is wordt verkocht. Krijgen een rondleiding door de veestallen en de moderne werkplaats en we zien moderne landbouwmachines. In de moderne rvs keuken wordt door de vrouwen voor de hele gemeenschap eten bereid en wordt er altijd gezamenlijk gegeten in de erg kale kantine. Wij genieten er overigens ook van een uitstekend diner! Worden daarna in de ‘kerk’ door het dorpshoofd/geestelijke bijgespijkerd over het reilen en zeilen in zo’n gemeenschap. Een partner zoek je in een andere Huttery gemeenschap. Je moet er wel geboren en getogen zijn om zo te kunnen leven… maar zij zijn misschien wel heel gelukkig…
Mariet Swart (wordt vervolgd)