Ik loop al een hele tijd met dit plan rond. Ik kon het maar niet uit de hersens weg krijgen. Daarom dacht ik: “Het moet maar aangaan”. Dus heb ik een brief geschreven aan de BC Bokwerd. Maar onze postbode bracht hem twee dagen later weer om. Ik was er toen wel een beetje mee aangeklauwd.
Om er wis van te wezen dat het goed komt, heb ik de brief maar aan Doeke Vaartjes gestuurd. Hij kent iedereen. En iedereen kent hem. Hij weet er wel mee af te weven. Zo doende. Maar ook die brief kwam na twee dagen weer om. Toen was ik er wel een beetje af. Sterker nog ik was over remus. En niet zo’n beetje, maar heel en dal.
We moesten aanmaken. De zaak moet nog dit seizoen beslikt wezen. En de tijd houd geen schaft. Ondertussen hadden wij al veel over BC Bokwerd gehoord. Zo weten wij dat zij, op grond van één of andere wet, geen onderscheid maken tussen heer en vrouw. Dat is nogal stom, want zo win je geen wedstrijd. Bij ons mag een heer een vrouw slaan, En een vrouw mag een boer slaan.
Het zou mooi wezen dat het nog ree kwam. Dan konden alle spelers uit Bokwerd vandaan, in Heeg uit van huis komen. Dan konden we na afloop van de wedstrijd nog even om wat drinken gaan. Tot we ons nocht hadden. En dan op bed. Als we er dan de andere dag er niet te laat afkwamen, konden we ze Heeg nog even laten zien. Tenminste als zij het nog even aan tijd hadden. Ik ben wijs met Heeg en het zal de Bokwerders nevens mij, dan ook niet afvallen. Als het zo uit komt kunnen we er nog wel een dag aan toehaken. En dan een groot artikel in twee tijdschriften, dat lijkt mij wel wat toe:
Het is spijtig dat het contact zo min is. Het lijkt mij naar vliegen. Zo kan er niks afgepraat worden. Ik heb okkerdaags nog alles bezocht. Als het zo blijft moeten we het dit jaar maar afzeggen en het komend jaar maar weer eens bezoeken om het klaar te krijgen. Op dit stuit ziet het er min uit.
Hessel Huismans.
De uitslag halverwege de tweede competitieronde: (van drie competitierondes)
