Lieve Nické, dankjewel voor de veer! Want een gegeven veer kijk je niet … 😉
Mijn volledige namen zijn Frederika Willemina Rumph, roepnaam: Rineke
Ik ben geboren en getogen in Hoogeveen, ik kwam ter wereld op 15 november 1966 als jongste dochter van Jan Rumph en Dirkje Wolters. Ik was een nakomertje (mijn moeder dacht dat het niet meer kon), ik scheelde met mijn oudste zus (de moeder van mijn nichtje Nické) 18 jaar en met mijn jongste broer 9 jaar. Mijn jeugd stond in het teken van performen. Geen idee waarom maar van jongs af aan wilde ik op het podium staan. Of het nu ging om zingen, voorlezen of toneelspelen… Nog voor de vraag was uitgesproken had ik mijn vinger al opgestoken.
Ik bewaar mooie herinneringen aan deze tijd: Ik heb in meerdere bandjes gezongen, deed mee met het schooltoneel en had een rol in een landelijke productie (De Kinderkruistocht). Op mijn 17e ging ik (niet zonder slag of stoot) het huis uit en vertrok naar Utrecht. Het heeft echt wel even geduurd voor ik daar mijn draai had gevonden. Daarna liep het lekker! Ik begon met de inservice opleiding voor A-verpleegkundige (prachtig vak) en ontmoette weer muzikanten. Ik ben eerst begonnen als achtergrondzangeres bij On The Goodfoot. Achtergrondzang/meerstemmige zang is nog steeds wat ik het liefste doe. Waarschijnlijk teveel naar Abba geluisterd (het blijft mooi)!
Bij On The Goodfoot heb ik veel geleerd en, niet geheel onbelangrijk, ik leerde Erik (mijn man) kennen. Erik is bassist en de oprichter van deze band. Klassiek (!), net als Paul & Linda McCartney, nu ook Erik Boellen & Rineke Rumph. Het duurde echter nog 2 jaar (om elkaar heen draaiend) voor ik ‘om’ was. Tijdens een bandtour in Zwitserland kregen we iets en wist ik zeker dat ik de ware liefde had gevonden (dat is Eer nu nog steeds)!
Na het uiteenvallen van On The Goodfoot zijn we samen verder gegaan met Mama Feelgood, een 12-koppige soulformatie met maar liefst 4 zangeressen. De band en mijn werk als verpleegkundige was samen meer dan een fulltime job. Soms traden we 4x per week op, al mijn verpleegkundige diensten probeerde ik erop aan te passen.
Erik en ik trouwden in 1993 en in 1996 werd onze zoon Jelke geboren. Dankzij mijn moeder konden we blijven optreden. In hetzelfde jaar overleed mijn vader en mijn moeder woonde praktisch bij ons in huis. Erik en ik kijken nog steeds warm terug op die tijd: Mijn moeder ondersteunde onze ‘hobby’ volledig. Toen Jurre, onze jongste zoon, in 1998 werd geboren vonden Erik en ik het tijd om te stoppen met Mama Feelgood. In een band spelen (op dit niveau) was niet langer te combineren met werk en gezin.
Inmiddels waren we naar Culemborg verhuisd (probeer maar eens een betaalbaar huis met tuin in Utrecht te vinden) toen op 11 september 2001 een aanslag plaatsvond op de TwinTowers van New York. Die gebeurtenis deed iets met ons, dat wil zeggen, het bracht een gedachtenstroom op gang. Wij zeiden altijd tegen elkaar: “Als we ‘gepensioneerd’ zijn gaan we naar Friesland (leek ons leuk met een bootje enzo)”. Door 9/11 dachten we ineens: “Waarom later, waarom niet nu?”.
Daarna ging het heel snel, want door een baansverandering lag de weg naar Friesland ineens open. Tijdens een bezoek aan Heeg (mijn nichtje Nické woonde hier al) werden we spontaan verliefd op dit dorp. Het was een mooie herfstdag in november, de Sinterklaasintocht was net geweest, we wandelden door het dorp richting het strandje en dachten: “Dit is het helemaal voor ons”.
Nu wonen we bijna 15 jaar in Heeg, eerst op de Helling en nu alweer 7 jaar op De Homeie. Het bevalt ons hier heel goed! Onze jongens, Jelke en Jurre, hebben hier een fantastische jeugd gehad: De Jozefschool, de voetbalclub, de turnvereniging en de RSG in Sneek, hebben hier allemaal aan bijgedragen: “It takes a village to raise a child”.
Jelke (20) woont nu in Utrecht (studeert Liberal Arts and Sciences) en Jurre (18) doet eindexamen VWO (gaat volgend jaar studeren in Utrecht: Informatica/Gametechnologie), spannend! Erik heeft een baan in Sneek, op de Diken (samenwerkende praktijkscholen van Zuid-West Friesland), als teamleider. Ik werk nu alweer 5 jaar in het MCL als verpleegkundig reumaconsulent. Beiden zijn we zeer tevreden met ons werk.
Het leuke van Heeg is dat het zo’n actief dorp is. Er is veel te doen. Alleen al op muzikaal gebied! Ik zing nu 14 jaar samen met 9 fantastische vrouwen in Kapsones ‘voor al uw klanken’. Het plezier van zingen is er nog steeds, met deze groep voel ik me ook verbonden omdat we al deze jaren zoveel ‘lief en leed’ met elkaar hebben gedeeld.
Ik heb ook de eer gehad een aantal keren de presentatie te mogen verzorgen voor Crescendo. In 2009 bestond deze vereniging 90 jaar. Speciaal voor die gelegenheid heb ik me in de geschiedenis verdiept en kwam er toen achter wat een ongelooflijk sterke banden er zijn rond en met deze muziekvereniging. Ik heb 3x meegedaan met de Benefietavond (tja je hebt podiumdrang of niet), het biedt een podium voor iedereen met diezelfde drang! Toen ik in Heeg kwam wonen, sprak iedereen over de Palingopera met zoveel enthousiasme dat ik me meteen meldde toen er weer een ‘iepenloftspul’ kwam: De Stoarm. Wat heb ik genoten van mijn Ariël-rol. Het meest intensief was Tryaters 11Stêdetocht, daar heb ik zelfs onbetaald verlof voor opgenomen. Heel tof!
De ‘Freonen fan Heech’ was een mooi podium voor Erik en mij samen, lekker weer muziek maken met allerlei muzikanten. Heeg barst van de muzikanten, ‘het 
Volendam van Friesland’ zeg ik altijd. Uit de Freonen is toen eerst Outlet ontstaan en vervolgens is daaruit voortgekomen onze huidige band ‘7 It Is’. Erik en ik hadden eigenlijk niet meer gedacht in een band te zullen spelen (na Mama Feelgood). Nu doen we dat weer samen en hoe! Ik geniet als ik op het podium sta met Erik, Hans, Jelger, Marco, Tamara en Wyp. We zijn nog steeds onze mogelijkheden aan het verkennen en zoeken naar de juiste balans en nummers. Het is gewoon een heel toffe hobby voor iemand van 50 (Paul McCartney is 70 geweest, treedt ook nog op, dus…).
Mijn moeder (oma Dirkje) is op 88-jarige leeftijd in Talma State komen wonen: Deze beslissing was een heel goede, ook al lagen haar roots in Drenthe/Gelderland, ze werd helemaal opgenomen in de ‘Talma gemeenschap’. En ze woonde opnieuw dicht bij ons gezin, tot ieders tevredenheid. Inmiddels is ze overleden, in 2014, ze werd 92 jaar.
Ik wist meteen wie ik De Veer zou geven. Erik en ik eten graag en lekker bij Weduwe Harinxma. Jelke en Jurre hebben er jaren gewerkt, Jurre nog steeds (hij gaat komend seizoen weer aan de slag). In de loop der jaren is er een bijzondere vriendschap ontstaan. Dus ik geef De Veer aan Linda de Boer, samen met Dirk eigenaar van Weduwe Harinxma. Linda en Dirk hebben de hele wereld gezien en zijn uitgerekend in Heeg neergestreken. Succes Lin.