Beste Hegemers, Esther Kuik is mijn naam ik ben 39 en voel me echt thuis in Heeg iets dat voor mij best bijzonder is. Ik ben al vele personen geweest in mijn leven en elk hoofdstuk was een avontuur. Hoe vervelend periodes ook geweest zijn, ik had ze niet willen missen. Want zo gaat het leven en alles hoort erbij, vooral als je echt wilt leven.
Daar gaat hij dan maar mijn verhaal in een notendop. Mijn leven begint 5 dec 1981 in Rotterdam waar ik geboren werd als 2e in het gezin van Anje en Wouter Kuik. Na Floris mijn 2 jaar oudere broer. Toen ik 1,5 jaar oud was zijn we verhuisd naar Berkel en Rodenrijs waarna mijn broertje Daniël geboren werd. En 6 jaar na mij werd mijn zusje Marianne geboren. Op dat moment woonden we in Oudewater. Vanuit daar verhuisden we naar Heeg op dat moment was ik 11 jaar en zeer onzeker over mezelf. Door een leerprobleem nog niet kon lezen, schrijven, rekenen of klokkijken.
Door het slechte onderwijs voor ik in Heeg kwam wonen was ik ervan overtuigd dat ik dom was en nooit een ‘normaal’ leven zou hebben. Ik heb me er toen bij neergelegd en genomen dat ik alles anders zou moeten gaan doen in mijn leven, want erbij horen zou nooit mogelijk zijn. Een belangrijke ontdekking want dit gaf me toen al een gevoel van vrijheid. In Heeg leerde ik vertrouwen te krijgen in de mensen om me heen, waardoor ik open ging staan om toch wat te leren. En toch, ik groeide uit tot een zeer eigenwijze onhandelbare puber die op haar 16e niet meer in Heeg te houden was.
Van het VBO in Sneek werd ik naar IVBO gestuurd omdat school me niet interesseerde en het vooral veel te gezellig was, door weer te horen te krijgen dat ik het niet zou kunnen kreeg ik een enorme bewijsdrang en ben ik in Zwolle gaan wonen waar ik mijn Mavo versneld gedaan heb. Daarna had ik nog geen idee wat ik wilde met mijn leven dus ben ik een oriëntatiejaar gaan doen op de Vrije Hogeschool in Driebergen. Einde van dat jaar was ik nog meer mijn weg kwijt geen idee wat of wie ik wilde zijn. Een aantal van mijn klasgenoten wilden perse naar de kunstacademie en deden overal toelating. Dus ben ik dat ook maar gaan proberen.
Tot mijn grote verbazing werd ik toegelaten. Het enige probleem was dat ik maar een MBO-examen op zak had. Omdat ze me goed genoeg vonden mocht ik met een intelligentietest aangenomen worden. Nu stond zwart op wit dat HBO mijn niveau was ruimtelijk inzicht en creativiteit wat hoger en taalkundig wat lager, maar met wat hulp zou ik makkelijk de Willem de Kooning Academie kunnen halen. Er werd me geadviseerd om de richting kunstenaar te kiezen maar in mijn hoofd waren kunstenaars paupers die alleen maar leven van subsidies. Ik koos voor de richting reclame omdat ik onderzocht had dat deze richting het moeilijkste was en uiteindelijk het meest mee verdiende. Met mijn super trotse hoofd kwam ik er na een half jaar achter dat ik niet paste in deze wereld van ‘alles om maar beter te zijn dan de ander’. Dus ben ik naar grafisch ontwerpen overgestapt, want ook in die wereld zitten veelbelovende kansen. 3 Jaar heb ik het volgehouden op de academie en ben ik opgebrand en zonder diploma er afgezet.
Duidelijk was het voor me dat uren en uren computerwerk iets is waar ik heel ongelukkig van werd. Ik wilde eigenlijk gewoon mooie dingen maken en bezig zijn. Hier viel voor mij het kwartje. Niks in het leven gaat om niveau of gaat om leeftijd of om status. Doen wat je leuk vindt en dan vertrouwen hebben is tot de dag van vandaag mijn levensmotto. Daarom ben ik een meubel maak opleiding gaan doen. Ik wilde leren een hamer vast houden en kunnen maken wat er in mijn hoofd zit zonder beperkingen van het niet kunnen. In 4 jaar heb ik alles geleerd over hout, machines, stofferen, scheepsbouw- tekeningen maken. Ik was 26 toen ik daar mijn diploma haalde. Een stuk ouder dan mijn klasgenoten maar ook dit was een element waardoor ik me voor het eerst in mijn leven compleet op mijn plek en waardevol voelde. Na dit hoofdstuk ben ik gaan werken bij Vorm en Decor een decorbouwbedrijf voor theater.
Hier werkte ik eigenlijk op de houtafdeling maar ik leerde hier ook staal bewerken, lassen, schilderen, stofferen en met enorme schuimblokken de gaafste dingen maken. Wat een ontzettend leuk team en geweldige tijd heb ik hier gehad. Na 2 jaar hier gewerkt te hebben ging mijn 9 jaar lange relatie uit met een hele leuke vrolijke jongen met een groot verslavingsprobleem. We hebben er samen jaren voor geknokt maar de verslaving heeft gewonnen. Wat een enorme vrijheid ervoer ik toen ik hier uit weg stapte.
Ik was echt verliefd op alles in het leven en wilde dit gevoel uitbuiten. Ik kreeg op dat moment de kans om matroos te worden op de Clipper Stad Amsterdam. Ik nam een paar dagen vrij om te gaan solliciteren in het Spaanse Valencia. Ze wilden graag dat ik voor ze kwam werken maar dan vertrok ik met ze 2 weken later vanuit Leixoes in Portugal en staken we meteen de oceaan over. Ik had nog nooit op zee gezeild en moest meteen tekenen voor een jaar. Terug in Nederland op mijn werk wisten ze nog niks van mijn plannen en mijn werkgever was terecht woest toen ik het hem vertelde. Mijn collega’s daar en tegen die daar allemaal ongeveer 13 jaar werkten vonden het geweldig. Een kans die ik niet kon laten schieten. Zo gezegd zo gedaan. Ik zei alles op, ook de bank van een vriend waar ik al een paar weken op bivakkeerde. En zo vertrok ik met dat enorme schip het nieuwe avontuur tegemoet, de zee op. En zeeziek dat ik was de eerste 3 dagen. Pas na een week kwam ik tot rust en begon ik me thuis te voelen. Uiteindelijk voelde ik niet eens meer dat het schip bewoog en klom ik zonder problemen tot boven in de mast om zeilen te zetten of reparaties te doen. Zo’n crew is een klein dorp, het zijn je beste vrienden en de meest irritante personen op de aardbol. Maar je voelt je verantwoordelijk voor elkaar, je hebt elkaar nodig en dat schept een band dat je nooit meer loslaat. 2 jaar lang, 12 uur per dag, 7 dagen per week, 3 maanden achter elkaar met maar 1 maand vrij tussendoor werkte ik hier tot ik het niet meer volhield. We hebben de meest geweldige landen gezien en culturen leren kennen.
Ik ben daar smoorverliefd geworden op de eerste stuurman wat het hele avontuur alleen nog maar spannender maakte. We zijn in Utrecht gaan samenwonen en ben ik in de leer gegaan bij Ruben een antiek restaurateur in een werfkelder aan de gracht in het centrum van Utrecht. Dit was een geweldig mooi beroep ook weer een super mooie tijd. Mijn relatie met de stuurman liep op de klippen want we waren samen op zee beter dan op land. Hiermee eindigde ook mijn hoofdstuk Utrecht en Esther de antiek restaurateur.
Een beetje de weg kwijt besloot ik mijn leven weer opnieuw te beginnen en huurde ik een studentenkamertje in het centrum van Meppel en begon ik een versnelde MBO-opleiding om met mensen te mogen werken. Mijn stageplek tijdens mijn opleiding was bij zorgboerderij Refaja te Echten Drenthe. Tot de dag van vandaag nog steeds de mooiste plek op aarde. Alles is er mogelijk en iedereen kan zijn wie hij is. Zo kreeg ik de mogelijkheid om er creatieve dagbesteding te geven. Met de deelnemers alles maken wat we maar leuk vonden. Na mijn studietijd ben ik daar in dienst gegaan en heb er totaal 5 jaar rondgelopen.
In die tijd weer verliefd geworden was op iemand die ik via een datingsite heb leren kennen en ik hem meteen meenam op een trip om het prachtige schip de Jacob Meindert van Harlingen naar Italië te zeilen. We maakten zelf het plan om voor altijd zo te gaan leven en kochten een schip en na een lange voorbereidingsperiode gaven we alles aan land op en vertrokken. Niet wetend dat ik na 3 maanden alweer met mijn tas en hond bij mijn ouders op de stoep zou komen te staan. Hij vond het avontuur te spannend en wilde liever meer zekerheid. Dat het avontuur zou stranden was een risico dat er in zat, maar dat ook onze relatie het niet zou redden zag ik niet aankomen.
Ik was compleet de weg kwijt en letterlijk ziek van een gebroken hart. Ik huurde het eerste huisje dat ik kon krijgen dat werd in Sneek. Met een paar dagen kwam Stella bij me wonen. Zij is mijn soort van zusje die op haar 15e zich aangesloten heeft bij ons gezin. Zij was klaar met reisleidster zijn en wilde ook iets nieuws opbouwen. Daar zaten we dan twee mutsen in een klein huisje in voor ons nietszeggend Sneek. Beide werkloos en een datingwereld dat voor ons open stond. Beide geen idee wat we nu wilden met ons leven. Dus zijn we gewoon maar gaan genieten van het leven in de hoop daar inspiratie van te krijgen. En idd we leerden super leuke mensen kennen en solliciteerden op alles dat ons leuk leek. Zij kwam bij een detacheerdersbedrijf terecht in Zwolle dus ze verhuisde en ik werd weer dagbesteding begeleider maar dan nu bij een erg moeilijke agressieve groep. Een enorme nieuwe uitdaging.
Inmiddels 2 jaar geleden zeilde de palingaak naar Londen en mijn moeder vroeg me om met haar mee te gaan en erachteraan te vliegen. Daar leerde ik het schip en vooral zijn bemanning kennen waar ik me helemaal thuis bij voelde. Ook Freerk zat hierbij waar ik contact mee bleef houden omdat ik graag wilde weten waar de feestjes in de omgeving zich afspeelden.
Ook ben ik een paar keer mee wezen vissen. Zijn manier van leven paste bij mijn gevoel van hoe het zou moeten zijn. Leven met de natuur, zien wat het je te bieden heeft, samenleven met de mensen om je heen, hard werken om dromen waarheid te maken. Doen wat leuk is en goed voelt, ook al is het misschien niet ‘de normale’ manier.
Ondertussen kreeg ik een huisje en een vriendengroep in Heeg wat meteen voelde als thuis. Inmiddels ben ik gestopt in de zorg omdat die vorm van agressie niet iets is dat bij mij paste. Ik heb besloten om uiteindelijk wel zo’n pauper van een kunstenaar te worden en eindelijk een thuisbasis op te bouwen. Ik wil nu vanuit Heeg mijn avonturen gaan beleven met mijn voeten op de aarde. Freerk en ik zijn nu 1,5 jaar samen en zijn al 2 keer zwanger geweest. Na een miskraam en een eierstok minder, gaan we voor 3 maal is scheepsrecht. Al zijn we er bewust van dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is, maar nog altijd een wonder. Ook al zouden we graag een kindje willen, we zien het niet als een verdriet als het niet gaat gebeuren. We staan er beide zo in dat het leven je ontelbare mogelijkheden geeft. We hebben nog zoveel dromen, waarvan een lange reis door Canada, een trektocht door de Alpen, Spaans en dansen leren op Cuba. Thuis zijn we dan kunstenaar en visser en gaan we het als team samendoen. Een geweldig toekomstbeeld lijkt me.
Nou dit is mijn verhaal in het kort. Ik deel je graag mijn ervaringen en houd niet van taboes. Uiteindelijk maken alle mensen in het leven dezelfde dingen mee en niks is zo minder fijn als het gevoel er alleen voor te staan.
Als kunstenaar heb ik de missie om op een positieve manier de mensen te laten zien dat als we beter voor de wereldbol zorgen onze planeet zoveel mooier en gezonder kan zijn, zodat we in een paradijs kunnen (blijven) leven. Kijk maar op estherkuik.org.
Ik geef de veer door aan Inge Hens.