Dankjewel Esther, voor de veer. Mijn naam is Inge Hens, ik ben ruim 61 jaar geleden geboren in Brabant, in het dorp Waalre, net ten zuiden Eindhoven. Mijn vader werkte bij Philips, mijn moeder stond voor de klas. Ik heb een oudere broer die nog steeds in Brabant woont en een jongere broer die naar Australië geëmigreerd is. In mijn lagere schooltijd zijn we verhuisd naar Son waar ik verslingerd ben geraakt aan beesten en boerderijen. Zo vaak als ik maar kon zat ik tussen en de pony’s bij mijn vriendinnetjes op de boerderij.
Toen heb ik voor het eerst geroepen dat ik dierenarts wilde worden. Aldus geschiedde, maar niet zonder drie keer uitgeloot te zijn voor een plaatsje op de opleiding. Gelukkig kon je in die tijd nog zoveel mee loten als je wilde en ondertussen alvast iets anders studeren. Daardoor heb ik bijna tien jaar van het studentenleven in Utrecht kunnen genieten. Hoewel het voor mij op de opleiding voor dierenarts echt hard blokken was, heb ik daar veel goede herinneringen 
aan. In 1990 mocht ik mijn diploma in ontvangst nemen en kon direct aan de slag, eerst als waarnemer, onder andere in Didam en Haaksbergen en daarna in Sneek.
Met koeien, kalfjes, verlossingen en operaties had ik toen al wel wat ervaring, maar met Friesland en de Friezen nog niet. En ook de Friese taal was best een obstakel, vooral aan de telefoon. Dan wist ik wel naar welke boer ik moest, maar geen idee wat er aan de hand was. Bij de AFUK ben ik op les gegaan, in Balk, waar we ook het Fries volkslied moesten leren. Maar het blijft toch Fries met een zachte G.
Ik was de eerste vrouwelijke veearts die in Sneek kwam werken en bij verlossingen is mij in het begin wel gevraagd welke collega’s er gebeld moesten worden als het een keizersnede ging worden. Na een paar jaar mocht ik ook lid worden van de maatschap – en dat ben ik nu nog. In onze praktijk behandelen we alleen landbouwhuisdieren, het meest melkvee en daarbij wat schapen en paarden. Ook is er een handjevol varkens in de praktijk, dat zijn dan hobby-dieren. Het werken met de dieren is nog altijd fantastisch; niks mooier dan een gezond kalfje op de wereld helpen als het de koe en de boer zelf niet lukt. Natuurlijk gaat het ook wel eens mis als de geboorte te lang duurt of het kalf sowieso al niet goed was. Waar je voor mensen zowat voor elk lichaamsdeel een andere dokter hebt, behandelen wij als veeartsen het hele leven van de koe. Geboorte, kalveren, gynaecologie, inwendige- en infectieziekten, (buik)operaties, en als het nodig is, ook de euthanasie.
In 2009 heb ik mijn vrouw Hannah leren kennen en in 2017 zijn wij vanuit Woudsend naar Heeg gekomen, op de pleats Zeldenrust van Piet en Thea de Jong. We hebben de oude houten ligboxenstal inclusief de mestkelders en al het beton van de sleufsilo’s weg laten halen. Daarna was er de ruimte om de rijbak aan te leggen en hadden we ook nog een hoekje land om de paarden te laten lopen.
We wonen er heerlijk met onze eigen kleine veestapel met drie paarden, twee honden, een kat, en divers pluimvee. Tot vorig jaar hadden we ook nog twee ossen. Met de oudste, Willy Drie, zijn we nog op de televisie geweest in het programma Hea. We hadden Willy Drie toen ingespannen voor een klein ponywagentje en deden een keurig ritje door het dorp. Alleen op weg naar huis kreeg Willy plotseling haast: hij ging er bokkend vandoor. Jammer dat Hannah juist had uitgelegd hoe braaf hij altijd was.
Met de paarden zijn we lid van de menvereniging in Gaasterland waar we in het winterseizoen elke week les rijden. Ook gaan we regelmatig extra les halen met enkel- of dubbelspan. En als er weer minder muggen zijn, gaan we ook weer naar het bos. Naast rijden en mennen met de paarden is varen een grote hobby van ons. We hebben vorig jaar onze vissermanschouw ingeruild voor eentje met een kajuit waardoor we ineens een heel comfortabel schip hebben.
We zijn wat minder afhankelijk van het weer en gaan het liefst in de zomer een paar weken naar de Wadden. Droogvallen is dan het mooiste, met niets dan vogels om ons heen. En zand. En wind. Als alles goed blijft gaan hopen we nog veel goede jaren op Lytshuzen te blijven, later misschien met wat minder dieren, zodat we er makkelijker op uit kunnen.
Ik geef de veer door aan Wytske Sijbrandij.
De meeste foto’s bij dit stukje zijn gemaakt door Hannah, die van de veearts in actie is gemaakt door de boerin.
Inge Hens
